Het noorderlicht en de husky farm

Zoals de titel al zegt, ik heb het noorderlicht gezien!

Op zondag gingen Hermion en ik het eiland door, op zoek naar de beste plekken om het noorderlicht te zien. We hadden op de kaart en op internet wat plekjes gevonden die we wilden 'testen'. We zijn toen naar verschillende stranden geweest. Ik zeg het nog een keer: de stranden op Lofoten zijn echt mooi! Niet zo mooi als Haukland Beach die wij toen eerder hadden gezien, maar wel nog steeds mooi. We keken of het uitzicht een mooie voorgrond kon bieden en of er veel licht vervuiling was. Als de dorpjes namelijk veel licht hebben, komt het licht van het noorderlicht er namelijk niet doorheen. We hadden verschillende plekjes gevonden waar wij tevreden over waren, de een net iets beter dan de ander, en ook een mooi uitzicht punt vlak achter ons hostel. Die avond was de KP 2 en half bewolkt, dus gingen we proberen een glimp op te vangen achter het hostel. Voor een KP van 2 ging ik namelijk niet een uur het eiland door rijden, terwijl het voorspeld was dat het licht niet zo groot zou zijn. Achter het hostel hebben we twee uur lang naar de lucht staan staren. Ik heb ook nog nooit zoveel vallende sterren gezien als afgelopen week. We zagen echter niets. Na twee uur kwam daar verandering in. ''Wat is dat?'' vroeg ik aan Hermion en Saskia (een nieuw kamergenootje van het hostel). Het was een wolk, maar deze wolk had een andere kleur en had toch een soort van gloed over zich heen. We wisten inmiddels dat camera's met de juiste instelling beter het licht op kan vangen dan het menselijk oog. Hermion had een goede camera en maakte een foto. Ja hoor, op de foto zag deze 'wolk' er groen uit. Het was niet groot, meer een veeg in de lucht. Hij was ook flink verscholen achter de bergen en de andere wolken. Bovendien was deze niet groot genoeg om voor ons echt een gloed te zien. Het was meer niks dan iets. We waren dus niet tevreden, maar het was al bijna half 11, en de hoogste voorspellingen waren al bijna voorbij. Bovendien kregen we het vort koud. We stonden ook natuurlijk al twee uur buiten in de kou stil te staan. Eenmaal terug in de hostel kleedde ik me om en nam ik een douche. Daarna besloot Hermion het toch nog een keer te proberen buiten. Ze kwam terug en was helemaal enthousiast, ze zag namelijk nog een gloeiende wolk. Ze liet de foto zien die ze ervan had gemaakt en hij was best wel groot. Dus ik met mijn natte haren, en pyama naar buiten, en ja hoor. Het was een grote gloeiende wolk. Voor 2 seconden was er zelfs een klein stukje dat heel eventjes sterk opgloeide en een bochtje in de lucht maakte. Het was gaaf om te zien en ik kreeg hoop dat ik de volgende dag zo'n wolk zou kunnen zien dat, net zoals dat kleine stukje, helemaal opgloeide en zou dansen door de lucht.
De volgende dag zijn we met zijn drieën even naar Reine gegaan, het dorpje en daar rond gelopen. Die avond waren de voorspellingen echt hoog (KP4) en gingen we met zijn driën op pad in mijn auto. Het noorderlicht kan dan wel goed voorspeld zijn, je weet nog steeds niet de locatie waar het op gaat duiken. Ik reed dan ook in de auto op weg naar de plekjes die Hermion en ik de dag van te voren hadden uitgezocht, en onder tussen hadden Hermion en Saskia de opdracht om uit het raam te kijken en gewoon te roepen als ze wat zagen. Op een gegeven moment zagen ze weer een 'aparte wolk'. Deze hing in de richting waar de stranden niet waren. Aan de andere kant waar de stranden wel waren zagen ze ook zo'n wolk. De eerste zag er sterker uit, dus we waagden de gok om toch die kant op te gaan. Hermion keek ondertussen op google maps of daar een goed uitzicht punt was. Na een tijdje die kant op gereden te zijn kwamen we geen mooi punt tegen, en ook de wolk was weer weg. Dan maar om keren en de richting uit van de andere wolk. Deze was ineens veel sterker, en hing recht boven een van de stranden waar we de dag ervoor waren geweest. We kwamen daar aan en de wolk gloeide echt sterk. Het was nog steeds geen aurora zoals je normaal op foto's zag, maar dit was gewoon een sterk gloeiende wolk. De foto's die Hermion maakte zagen er ook echt goed uit. We waren op dat moment bij Ramberg beach. Vijf minuten van Ramberg beach heb je Flakstad beach, en deze heeft minder licht vervuiling. Na eventjes naar deze wolk gestaard te hebben waren we dus naar Flakstad beach gegaan. Daar hebben we nog meer foto's kunnen maken, ook met ons erbij. Het was nog steeds niet het soort noorderlicht zoals ik die wilde zien, maar de wolk gloeide wel sterk groen en was mooi. Na een tijdje vervaagde het en keerden we terug naar de hostel.
De volgende dag vertrok Hermion terug naar Londen en gingen Saskia en ik weer naar de stranden toe, op jacht naar het Noorderlicht vanwege de hoge KP's. Maar helaas, het was echt heel erg bewolkt en we konden niks zien. We hebben verschillende plekken geprobeerd, maar er waren zoveel wolken, er was gewoon geen kans. Een beetje teleurgesteld keerde we terug naar het hostel. Mijn tijd in Lofoten zit er bijna op en ik heb niet het noorderlicht gezien zoals ik die wilde zien. Terug in het hostel nam ik maar weer een douche en trok ik mijn pyama aan. Via de noorderlicht apps op mijn telefoon ontving ik continue notificaties van een hoge kans van het noorderlicht. Deze negeerde ik, ik kreeg ze tenslotte al de hele dag en er was niets. Saskia kreeg ook zo'n notificatie en het was heel toevallig dat ze deze zag, omdat ze alleen maar wilde kijken of haar telefoon goed opgeladen was. Ondanks de bewolking besloot ze toch uit het raam te kijken. Maar goed ook, want na de hele dag bij de stranden te zijn geweest en niets te zien te hebben, was ineens de lucht recht boven ons hostel helemaal gevuld met de mooiste en stralendste noorderlicht! In onze pyamas, hebben we gewoon voor de verwarming uit het raam kunnen kijken en kunnen genieten van de groene kleur, en zelf een beetje paars, die door de heldere hemel danste! Het was magisch en we hebben met zijn twee staan juichen en springen in de kamer! Hoe kan dit toch ineens? De hele dag op jacht geweest, en nu gewoon vanuit de slaapkamer raam, in onze pyama en voor de verwarming, de mooiste noorderlicht kunnen zien! We hebben echt kunnen genieten, het was zo groot, zo helder, zo fel. Dit was niet zomaar een gloeiende wolk, dit was echt de groene kleur die door de hemel danste, er kwam zelfs een beetje paars bij, het was zo groot, het was geweldig! Een van mijn lifegoals weer volbracht!

De dag erna was het tijd voor mij om Lofoten te verlaten, en naar Vesterålen te gaan. Dit is de eilandengroep boven Lofoten. Hier zit een husky farm. Toen ik daar aankwam, bleek mijn accommodatie een heel huis te zijn. Een heel huis, alles modern! Mooie keuken, mooie woonkamer, mooie badkamer, echt alles! En helemaal mooi aangekleed met kussentjes, schilderijtjes, boeken en dvd's op de plank, echt alsof er gewoon iemand woont, en dit was dan voor mij alleen! Ik voelde me weer precies zoals toen ik in Peru ineens een upgrade kreeg naar een suite. Die avond ging ik mee kijken naar het voeren van de husky's. Er zaten ongeveer 4/5/6 husky's bij elkaar per kennel. Zodra de deur open ging waren ze zoooo enthousiast! Ik heb nog nooit in mijn leven zulke enthousiaste honden gezien. Ze renden op je af en vroegen allemaal tegelijk aandacht. Ze sprongen met zijn drieën tegelijk op me en bleven met hun voorpoten op me hangen, zodat ze allemaal geaait konden worden. Zo energiek waren ze ook! Ze hadden elk hun eigen plekje waar ze even aan een ketting gingen met hun halsband, omdat ze anders van elkaars eten zouden eten, terwijl ze allemaal een eigen dieet hadden. Wanneer ze eten kregen moesten ze eerst 'toestemming' krijgen om te eten. Dit was omdat het eigenlijk dieren zijn die in een pack leven, waar er 1 alfa is. Ze moeten leren dat de mensen hier 'de baas zijn', en dus de alfa. Eerst moesten ze oogcontact met je maken en hield je 1 vinger op. Wanneer je dan met je vinger naar hun eten wees mochten ze pas eten. Nadat ze allemaal hadden gegeten gingen ze weer los en waren ze ook ineens minder energiek, alsof ze hun 'after-dinner-dip' hadden.
Het is heel mooi om te zien dat er hier 'niet zo veel husky's zijn' (26), zodat ze echt allemaal aandacht krijgen, en er echt naar de husky wordt gekeken. Ze zijn vrij en vrolijk. De husky's worden niet zozeer puur en alleen gebruikt voor de business, maar het is waar de business om draait.
De volgende dag ging ik met de slee mee. De honden stonden al klaar en je kon zien dat ze echt niet blij waren dat ze niet allang mochten gaan. Ze stonden te springen en te huilen omdat ze al wilden gaan, maar het was nog niet klaar. Ik kreeg uitleg over de slee. Ik zat voorin en Uwe, een van de eigenaren van de husky farm, stond achterop de slee. Wanneer de honden te enthousiast zouden worden en met elkaar en de touwen verstrengeld raken, moet hij ze even goed doen. Dat betekend dat er op dat moment dus niemand op de rem staat, en de honden er gewoon vandoor gaan, omdat ze zo sterk zijn. Dan moet ik achterop de rem gaans taan. Toen we klaar waren om te gaan moesten de honden nog aan de slee gemaakt worden. Ik ging dus alvast op de rem staan. Nu werden de honden al helemaal gek. Ze werden aangelijnd aan de slee, maar konden nog steeds niet gaan. Ze stonden te springen en moesten tegen gehouden worden. Wanneer het zover was, waren ze zoo blij! Ze konden eindelijk gaan, rennen! We sleeden door een sneeuwlandschap over het pad. Wanneer je van het pad af week zakte je echt tot je knieën in de sneeuw. Onderweg kwamen we ook elanden sporen tegen. 'Oh cool!' zei ik. 'No, not cool' zei Uwe. De honden zijn blijkbaar bang voor de eland. Het zou wel cool zijn als ik die zag, maar misschien dan een andere keer, wanneer de honden er niet zijn. Na ongeveer 45 minuten voort zijn getrokken door de honden keerden we terug. Toen kreeg ik lunch in een tipi tentje, heel leuk.

Die avond ging ik vroeg naar bed. Dat was mijn laatste dag in Noorwegen, die nacht moest ik al om 1 uur aanrijden naar de luchthaven. En ja hoor, onderweg kwam ik mijn eland tegen! Het was hartstikke donker en ik zag voor me wat bewegen. Ik dacht nog: 'Jee, daar lopen gewoon mensen zonder reflecterend vest, hoe gevaarlijk!'. In Noorwegen maken ze namelijk in die bergpassen en tussen de dorpjes door niet zo veel gebruik van straatlantaarns, en dus heb je de reflecterende vesten als voetganger echt heel hard nodig, je ziet gewoon niemand lopen. Toen ik dichterbij kwam met de auto, besefte ik me dat het helemaal geen mensen waren. Het bleek een eland te zijn! Het was een groot en mooi beest, maar hij schrok van de lampen toen ik een foto wilde maken en rende vervolgens weg. Na 3 uur voor de laatste keer door de bergen en de sneeuw te hebben gereden, kwam ik op de luchthaven, en was het einde van mijn Noorwegen avontuur afgelopen.

Ik heb een fantastische tijd gehad, en ik heb zoveel moois mogen mee maken. Studeren in Stavanger, nieuwe vrienden, cabin trips, bergen, mooie hikes, elanden, huskies, en, jawel, de reden waarom ik in de eerste instantie al voor Noorwegen koos: Het noorderlicht!

Lofoten

Hoi allemaal,

Ik heb nu een paar dagen in Lofoten erop zitten. Het rijden gaat echt heel goed! Ik ben ook echt veel zekerder over mijn rijstijl.
Mijn tweede dag in Lofoten heb ik nog een poging gewaagd naar Kvalvika beach. Deze keer goed voorbereid en was ik om 10 uur, wanneer het licht werd, aan het begin van de hike. Alles lag onder de sneeuw en je kon het pad niet zien, maar ik wist nog ongeveer van de dag ervoor hoe de hikers die ik tegen kwam hebben gelopen. Omdat de sneeuw alles bedenkt, is het wat gladder en zie je niet altijd waar je instapt, waardoor ik ook 1x ben gevallen (niet op een steen of zo, gewoon in de sneeuw) en zakte ik soms tot mijn knieën weg in de sneeuw. Al snel raakte ik toch het pad kwijt, waardoor ik via de sneeuw over gras en stenen liep, maar al snel vond ik weer het pad. Dit duurde echter niet voor lang, want ook die raakte ik door de sneeuw weer kwijt. Ook al is het een makkelijke hike van, normaal, maar 1,5 uur, 2 km, door de sneeuw werd het toch heel anders. Ik keek naar de GPS op mijn telefoon en na 1 uur was ik nog niet eens halverwege. Ook begonnen er zich wolken te verzamelen en begon het harder te waaien en een klein beetje te regenen. Het werd echt een beetje eng. Ik was immers alleen, kon het pad niet zien en ik zakte regelmatig weg in de sneeuw. Het weer veranderde, ik vond het echt eng worden. Ik heb toen besloten de hike af te kappen en om te keren. Ik had nu 2x geprobeerd deze hike te maken, en 2x was het mislukt door de sneeuw en de donkerte. Dan maar geen Kvalvika beach, ik wil niet mijn enkels breken omdat ik plotseling in een gat tussen twee stenen zak, dat is het niet waard. Toen de parkeerplaats in zicht kwam begon een groep mensen met een gids deze hike te maken. Ik had achter ze aan kunnen lopen, maar omdat het al 2x was mislukt had ik niet echt de behoefte meer om het nog eens te proberen. Toen ben ik maar rond gaan rijden op het eiland en heb ik prachtige omgevingen gezien en hele mooie fotos kunnen maken van uitzichten, bergen en kleine dorpjes.

Die avond kreeg ik ook een kamergenootje, Hermion uit Hong Kong. Zij blijft hier ook tot en met dinsdag en ze wilde ongeveer dezelfde dingen gaan zien als ik. Ze heeft geen huurauto en dus rijd ze met mij mee. Gisteren zijn we naar het Viking museum gegaan. Op de heenweg maakten we een stop bij Haukland beach. Dit was echt waar, een prachtige strand! Zo mooi heb ik het nog nooit gezien. Het ligt in een soort baai met steile besneeuwde, witte bergen er om heen. Het water is zo helder groen, echt prachtig mooi! Geen woord kan het omschrijven! We hebben er hele mooie fotos kunnen maken.
Toen gingen we naar het viking museum. Dit is echt een heel interessant museum. Het is gelegen naast een huis dat ook echt als boerderij heeft gediend van een viking chief. Er zijn dus veel opgravingen gevonden. Dat huis is nu nagemaakt als hoe ze echt leefden. Je kan zien hoe ze sliepen, wat ze deden voor vermaak, hoe ze deden eten etc. Je kan je ook kleden als een viking. Als je van te voren boekt, kun je er ook als een viking dineren tijdens een feestmaaltijd dat regelmatig wordt gehouden. Ook is er een film te zien over een Viking Olaf die daar woonde en met zijn dochter Åsa naar Ijsland verhuisde vanwege dreigende oorlog. Later ging Åsa terug omdat ze heimwee had en trouwde ze met een andere viking en nam hun oorspronkelijke boerderij weer over.
Terwijl we daar waren kwam er plotseling een grote groep Chinezen aan. We vroegen ons af wat ze deden omdat ze veel camera's bij hadden. Eerst dacht ik dat ze misschien iets gingen opnemen voor het journaal ofzo, maar later bleekt het iets veel leukers te zijn. Hermion komt tenslotte uit Hong Kong, dus ze ving op dat ze een show gingen opnemen. In de viking hut werden allerlei lichten en apparatuur geïnstalleerd en er werd eten klaar gezet in de eetzaal. Ook spotte Hermion een beroemde Chinese acteur. Dat vond zij natuurlijk kei leuk, is ze in het buitenland, ziet ze een beroemdheid! Ik had natuurlijk geen idee wat dat was, maar vond het ook wel bijzonder dat ik toch iemand ''beroemds'' zag. Hermion dacht eerst dat het een show was, waarbij lokale mensen voor die beroemdheid gaan koken en dat hij dan iets voor hun kookt, omdat ze mensen over eten hoorden praten. Toen ging ze het vragen aan een medewerker van de show, en bleek het niet zomaar voor een tv programma te zijn, maar ze waren een heuse film aan het opnemen! Die beroemdheid reist perongeluk terug in de tijd en komt in de viking tijdperk terecht, op het moment dat de vikingen een avondmaaltijd aan het houden waren. De personeelsleden van het vikingmuseum lopen sowieso al in vikingkostuums rond, maar nu verzamelden dus extra veel vikings, omdat ze mee mochten doen in de film. We keken nog even rond 'behind the scenes' en ''back stage', want het museum was immers nog open, en het is toch wel interessant om te zien hoe zo'n film gemaakt wordt. Het museum sloot om 15.00, en toen begonnen ze echt met filmen. Hermion vroeg toen namens ons of we ergens mochten kijken, maar we moesten het gebouw uit. Alhoewel ze bij de ingang ook allemaal lichten hadden geïnstalleerd, en die acteur moet toch eerst de entree maken in het gebouw voordat hij bij de vikingmaaltijd uit komt toch? Dus Hermion ging het weer vragen, en dat klopte. Ze zeiden tegen ons dat we achter de lichten mochten staan, de acteurs gingen voor de deur staan en een paar anderen controleerden wat met de mensen binnen, en toen riepen ze ACTIE! Het was niets bijzonders, ze liepen gewoon naar binnen en ze werden van verschillende kanten gefilmd. Maar het is toch leuk om te zien. Toen gingen we maar weer terug, we hadden een lange dag gehad, maar het was echt heel leuk, en heel mooi. Hermion beloofde me nog dat als de film uit kwam, ze mij de titel zou sturen zodat ik het ook op kan zoeken.

Die avond heb ik nog even buiten gestaan om te kijken of ik het noorderlicht kon zien. Ik verwachtte van niet, en ik zag ook niks. Het was bewolkt, en de KP was 2, dat is niet veel. Vandaag zijn we rond gaan rijden op zoek naar mooie plekjes met niet al te veel licht, waar het Noorderlicht mooi zou kunnen zijn. Voor maandag is er namelijk een KP van 4 verwacht. Dit is het hoogste dat er deze dagen zal komen, en het is ook genoeg om wat te kunnen zien met het blote oog. Dit geldt ook voor dinsdag. Dus we willen voorbereid zijn. We hebben vandaag dus weer heel veel mooie uitzichten gevonden, door gewoon rond te vragen aan lokale mensen en veel op de kaart te zoeken. Gisterenavond zat ik al met de kaart op schoot in mijn bed op zoek naar mooie stranden waar we met de auto heen zouden kunnen. Ik heb al veel gereisd, en ik ben totaal geen strand mens, maar man, wat zijn de stranden hier in Lofoten echt prachtig mooi!

Vanavond, morgen en Dinsdag gaan we weer ons geluk proberen op het Noorderlicht. Fingers Crossed!

De laatste Maanden

Hoi allemaal,

Het is een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven. Ik heb het vooral druk gehad met school. Ik heb nog wel wat gedaan, maar ik was gewoon vergeten dat ik nog een blog had hahaha.

Ik heb samen met Riikka en Lene de Dalsnuten hike gelopen. Dit is een berg voorbij Sandnes dat uitkijkt over heel Rogaland (de provincie). Het was heel erg modderig, maar wel met een heel mooi uitzicht. Lene bracht ons met haar auto en nam ook haar hond Caleb mee. Caleb was echt super enthousiast en zat volledig onder de modder op het eind. Dit komt ook omdat hij meteen in het meer langs het pad sprong zodra die in zicht kwam.
Dat weekend kwamen ook Papa en Yente mij opzoeken. Samen met hun heb ik nog een keer deze dalsnuten hike gelopen. Deze keer was het kouder, er lag zelfs sneeuw, en er was meer wind bovenop de top. We kwamen verkleumd terug, nadat we echt mega veel hebben gelopen. We waren namelijk van het pad af gedwaald, en we moesten een heeeel eind terug lopen om de bus te halen.
Die zondag zijn we met zijn allen naar het oliemuseum geweest, dit was wel interessant.
Inmiddels heb ik mijn examens erop zitten. Waarschijnlijk krijg ik de laatste resultaten pas als ik weer in Nederland ben.

Van Stavanger heb ik afscheid moeten nemen. Na een kerst-feest van de NiS en een goodbye diner met mijn vrienden, ben ik naar het noorden gegeaan. Nu ik dit schrijf ben ik in Lofoten. Dit is een eilandengroep van Noorwegen, dat officieel binnen de Noordpool cirkel hoort! En dat kun je merken ook. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel sneeuw bij elkaar gezien! Ik moet hoge stappen nemen, omdat mijn sneeuwboots volledig in de sneeuw zakken, het komt zelfs tot over de rand, waardoor mijn benen alsnog nat worden van de sneeuw. Ook zijn hier overal om me heen besneeuwde bergen, en ik kan ijsschotsen zien in de zee! Tenminste, ik roep nu wel hard, maar ze zien er in ieder geval wel uit als ijsschotsen.
Hier in Lofoten ben ik gisteren aangekomen, nadat mijn vlucht bijna twee uur vertraagd was. Ik heb een auto gehuurd, dat was nogal spannend. Ik heb natuurlijk een tijdje niet meer gereden, en in Nederland kennen wij dit soort omstandigheden niet. Toen ik van de airport wegreed ging het wel meteen goed. Ik ben eerst naar de supermarkt gegaan zodat ik hier wat eten heb. Toen ik eenmaal de stad Leknes achter me liet en ik de E10 op reed werd het wel wat spannender. Het was natuurlijk midden in de nacht en het is een weg dat langs de bergen gaat, met sneeuw. Ik ben gewoon langzaam en op mijn gemak gaan rijden zodat ik kon wennen, iedereen die achter me reed haalde mij in, vond ik prima. In het donker kon ik de omgeving niet goed zien, maar ik kon al wel de lijnen van de bergen een beetje onderscheiden. Rond 12 uur 's nachts kwam ik bij het hostel aan, maar ik kon het niet goed vinden, dus heb ik de eigenaar nog uit bed gebeld om mij de weg te wijzen. Vandaag ben ik weer op pad geweest. Deze keer kon ik de bergen en de omgeving goed zien, man wat is het hier mooi! Echt heel mooi! Ik ben vandaag weer gaan rijden, ik ben eerst naar Nusfjord gegaan, vervolgens naar kvalvika beach, maar hier kon ik niet heen, want het werd al donker. Rond half 10 was het hier licht, en om 14.00 wordt het al donker. Dat is dus maar 4 uur licht, alhoewel de zon hier nooit op komt. Ik ben op de weg terug bij Reine gestopt. Als je lofoten googled, kom je gegarandeerd een foto tegen van Reine. Ik kon diezelfde foto helaas niet maken, omdat het te donker al was, en omdat het mega bewolkt is.
Het rijden ging vandaag ook weer goed. Het begon heel erg hard te waaien, echt heel erg hard, en dat was wel spannend omdat de weg natuurlijk ook glad is. Ook slaan de golven van de zee tegen de kust en de bruggen aan, waardoor je zo nu en dan ook zeewater over je auto heen krijgt.
Morgen ga ik nog een poging wagen voor de kvalvika beach.

Tot snel!

Wind. Heel. Veel. Wind.

Hoi allemaal.

De vorige keer schreef ik over een kampeer trip die ik samen met de vriendengroep zou gaan maken. Deze is niet door gegaan. We waren er allemaal klaar voor, en toen bleek er zowel een wind alarm, als een regen alarm te zijn voor beide dagen. Tja, met zo'n weer wordt het niet zo gezellig als gehoopt, bovendien hadden wij ook een vreemde tent mee, waarvan we niet zeker waren hoe die precies werkt. Deze hebben we dus nog tegoed.

Wel ben ik nog een keer naar preikestolen gegaan. Alleen, dat wel, maar ik moest mijn kans grijpen. 's Ochtends naar school, en in de middag direct door naar de veerboot naar Tau. Ik had mijn wandelschoenen die ochtend al aangetrokken, dus ik was helemaal voorbereid. Erin ging die dag ook, al ging zij 's ochtends, omdat zij juist 's middags les had. We kwamen elkaar nog wel in Tau tegen bij de veerboot. Erin waarschuwde mij voor heel veel wind boven aan de top. Eenmaal aangekomen bij preikestolen, stond er nog een waarschuwingsbord dat hetzelfde zij. Nog voor de groep van de bus waar ik in zat kon beginnen met lopen, kwam er nog een mevrouw naar ons toegesneld die ons weer hetzelfde zei. Het was niet helemaal aan te raden, maar ik was er nu eenmaal toch en ik moest mijn kans grijpen.
Misschien komt het omdat ik inmiddels wat gewend ben (ik heb inmiddels ook de Kjerag achter de rug), of omdat ik nu aan het sporten ben, maar het leek mij makkelijker af te gaan dan de eerste keer. Het scheelt misschien ook dat er deze keer geen horde toeristen was. Het was natuurlijk een doordeweekse dag, en het was afgeraden om naar boven te gaan vanwege de wind. Vlugger dan verwacht kwam ik herkenningspunten tegen. Het grootste gedeelte van de weg merkte ik nog niet veel van de wind, maar als je bijna boven bent kom je op een wat meer open vlakte uit. WHAM! Daar was de wind, die sloeg in mijn gezicht. Maar ik had wel uitzicht. Een mooit uitzicht. Geen regen, geen mist, een prachtig uitzicht en ik was niet eens bij preikestolen. Dat duurde niet lang meer, en wat een uitzicht! Het was echt adembenemend! En de wind die hier waaide was 10x meer dan ik verwachtte. Het was niet zomaar een windje dat je bij ons aan de kust voelt als het wat harder waait, nee, het was écht een extreme wind! Ik ben letterlijk bijna omver geblazen, en als er al mensen naar de punt durfden te gaan (ik natuurlijk ook), moesten we ons echt aan de rotsen vasthouden en tegen de muur schuilen. Ik heb geprobeerd wat meer naar voren te gaan staan voor een foto (degene die ik vroeg om een foto te maken had echt moeite daarmee, vanwege de wind), was het eigenlijk echt beter om te gaan liggen. Ik heb me echt schrap moeten zetten, ik heb nog nooit, zo'n extreme en sterke wind gevoeld. Ik leunde tegen de rotsen om van het uitzicht te genieten. Wat was ik blij dat ik daar mocht staan, het uitzicht over de lysefjord was echt prachtig mooi!

Afgelopen weekend heb ik alsnog een kampeertripje gehad. Niet kamperen in een tent, maar gewoon een cabintrip met de Natuurvereniging. Ik zat mee in de activiteiten commitee, maar we hebben niet alle geplande activiteiten kunnen doen, vanwege tijdtekort, mensen waren gewoon te moe (ben ik nu ook nogsteeds), of het weer was niet optimaal. Ondanks dat zijn we nog wel vaak naar buiten gegaan. We hebben rondgelopen en naar een geocache gezocht, anderen gingen hiken (de hike groep had wel veel regen onderweg gehad). Maar vooral veel gelachen en veel spellen gedaan. Weinig slaap. We waren in de bergen en we hadden een mooi uitzicht vanuit het raam. Het was echt super leuk. Ook hier was er weer veel wind toen we gingen geocachen. Maarja, het is ook herfst hier in Noorwegen.

Op school gaat het verders goed. Ik heb woensdag mijn 3e presentatie hier, ik heb al 1 essay ingelever, een examen gehad (ik had een B!) en een homeexam ingeleverd. Binnenkort gaan we met het groepje nog een home exam inleveren (een essay over tijgertoerisme) en ik ben vandaag weer begonnen met leren met mijn 2e examen. Het klinkt druk, maar dat valt nog mee. 1 ding per keer.

Groetjes, Tesse

Kjeragbolten

Hoi allemaal!

Ik had beloofd jullie up-to-date te houden als ik iets moois mee maakte. Bij deze dus een nieuw verhaal.

Maar laat ik vanaf het begin beginnen. De school is echt begonnen. Tot nu toe nog maar 2 dagen in de week les. Op dinsdag heb ik Energy and environmental politics. Hiervoor zijn we ingedeeld in groepen om een essay te schrijven en een presentatie te houden over hoe milieuvriendelijk electrische auto's nu werkelijk zijn. Op woensdag heb ik Organisational Communication. Hiervoor moet ik ook een presentatie houden samen met een paar anderen over stereotypes. Tot nu toe heb ik de rest van de week vrij. Binnenkort komt er een derde vak erbij: Globally Responsible Tourism. De lessen zijn makkelijker dan het leren zelf. De tekstboeken zijn best pittig in het engels, omdat er natuurlijk moeilijke woorden gebruikt worden die ik nog niet kende, maar vooral de lange zinnen zijn lastig!

Buiten school om heb ik het nogsteeds reuze naar mijn zin met alle vrienden die ik hier heb gemaakt. Ook had ik me aangemeld voor het volleyball team (jaja, ik wordt echt sportief!). Maar na 2x besloot ik al te stoppen. Het was leuk, maar ik voelde er toch niets voor. Maar ik heb die sportkaart nu niet voor niets aangeschaft, dus blijf ik sporten en zumba'en. Ook had ik me aangemeld voor Folken. Dit is een concerthuis waar ze vrijwilligers nodig hebben om de concerten goed te laten draaien. Je krijgt dus ook gratis toegang en je mag iemand mee nemen naar het concert. Binnen Folken zijn er verschillende groepen en ik had interesse in de fotogroep. Helaas was mijn fotocamera is niet professioneel genoeg, dus ook hier ben ik al snel weer gestopt.
Dan blijft er nog 1 organisatie over waar ik me voor heb aan gemeld. De natuurvereniging voor studenten van Stavanger. (NiS afgekort in het Noors). Dit is wel heel erg leuk. Hier zitten ook aardige mensen bij met wie ik het ook goed kan vinden. Via de NiS help ik mee met activiteiten. Volgende week Zaterdag bijvoorbeeld is het Folkefrokost in Stavanger. Vrij vertaald betekend dit 'ontbijt voor de mensen'. Ik help dan mee gratis ontbijt uit te delen in het centrum. Ook was ik aanwezig toen we een documentaire gingen kijken over klimaatverandering die nog niet op tv is geweest, ''Thank you for the Rain''. We aten toen samen en achteraf bespraken we wat standpunten van de documentaire. Ook gaan we binnenkort een cabin trip doen. Hier heb ik heel veel zin in!

Naast school en de vereniging proberen we hier natuurlijk ook wat van Noorwegen zelf te zien. Op dit moment proberen we met de vriendengroep zelf ook een cabin trip te regelen, maar daar staat nog niets van vast.

Gisteren zijn we naar de Kjeragbolten gegaan. Dat is 2,5 uur rijden naar een prachtig natuurgebied met een slingerende weg. Misschien heb je de Kjeragbolten wel eens op een foto gezien. Het is een rotsblok dat geklemd is tussen 2 kliffen. Als je valt, val je 1km naar beneden. Valt mee toch?
De weg hierheen was zwaar. Ik blijf naar jullie schrijven dat elke hike die ik heb gemaakt zwaarder is dan die daarvoor, en nu weer. Preikestolen, incl. de regen, was er niets bij. Gelukkig hadden we deze keer geen regen (we hadden prachtig mooi weer met een schijnende zon en een hemelsgrote regenboog op de terugweg), maar waar preikestolen nog een enigszins gangbaar pad had, was het hier klimmen met je voeten, handen, knieën en op je bips weer naar beneden.

De weg over de Kjerag gaat over 3 ''heuvels'' (ik beschouw ze eerder als bergen). De eerste berg was zowel op de heen als op de terugweg het zwaarst. Zowel bij Månafossen en Preikestolen liep ik samen met Loulou achteraan. Vastberaden om deze keer nu vooraan te lopen om onszelf te bewijzen namen wij vooraan onze plek in de groep. De weg ging al direct omhoog en voor we het wisten liepen wij weer met zijn twee achteraan. Hijgend en puffend vroeg ik mezelf al af of het wel waard was om deze weg te doen. Het was zwaar en ik was niet eens op de top van de eerste berg! Maar natuurlijk is het waard! Je reist om verhalen te kunnen vertellen in je leven, dus met goede moed trotseerde ik de steile rotswand. Hij was stijl en glad. Waar je geen groeven had om je voeten tegenaan te zetten was er (soms) een ketting om je aan op te trekken. Soms was het echt eng en glad, omdat er ook kleine straaltjes water naar beneden liepen. Dus als je deze hike wilt gaan doen, bereid je goed voor. Je vaardigheid als berggeit heb je hier echt wel nodig!
Eenmaal boven wachtte de rest van de groep op Loulou en mij, maar we besloten om ons op te splitsen. Loulou en ik lopen duidelijk langzamer en we wilden niemand op houden. We vroegen ons wel af hoe het kan dat hun zo snel waren, dat was echt een raadsel voor ons. Rennen ze soms die heuvel op? Genieten ze niet zo van het uitzicht als ons? We besloten dus maar onze eigen hike club op te richten voor mensen-die-maximaal-genieten. Mensen-die-door-het-landschap-heen-sjezen uitgesloten. Bovenop de berg hadden we een prachtig uitzicht, en de vallei die tussen berg nr 1 en 2 in ligt was prachtig. We hebben echt prachtige uitzichten gezien. Op de weg naar beneden van berg nr 1 vroegen we ons af hoe je dit in hemels naam omhoog moet klimmen. Er zaten echt onmogelijke stukken bij. Omhoog naar berg nr 2 ook weer. We hebben echt af en toe staan kijken wat de makkelijkste manier was om ergens op te komen of vanaf te komen. Ondanks dat berg nr 1 het moeilijkst was, werden de bergen wel hoger. Hijgend en puffend kwamen we ook berg nr 2 op en deze gingen we weer af. Toen kwam berg nr 3 (nog hoger) en kregen we goede moed toen we daar boven een wegwijzer zagen die zei dat de kjeragbolten nog maar 0,8 km was!
De weg vanaf berg nr 3 naar de Kjeragbolten lijkt op een uitgehakte straat tussen 2 kliffen in waar ooit een lawine van rotsblokken is geweest. Je moet letterlijk over verschillende grote rotsblokken klimmen die de weg versperren via de kleine rotsblokken, maar aan het eind van de straat zie je precies in het midden de Kjeragbolten hangen. Eenmaal daar heb je een prachtig uitzicht vanaf de klif.
De rest van de groep was er al en was alvast in de rij gaan staan om ook op de rots te kunnen gaan voor zo'n foto.
Eerder zei ik dat ik er echt niet op ging staan. Die rotsblok moet toch ooit naar beneden vallen? Maar toen ik het zag viel het eigenlijk wel mee. Het zag er redelijk ''veilig'' uit (voor zo veilig zo'n rotsblok op 1 km hoogte tussen 2 kliffen kan zijn). Dus besloot ik om ook zo'n memorabele foto te maken en sloot ik me bij ze aan in de rij. Ze stonden al vrij voor aan, dus dat scheelde weer 3 kwartier wachten. Terwijl ik in de rij stond en de eerste van onze groep op de rots gingen staan was dat toch best wel eng om te zien. Ik bleef bij mezelf denken ''Niet naar achter stappen! Niet naar achter hangen!'' en gelukkig gebeurde er natuurlijk niets. Toen ging ik zelf op die rots. Je moet een grote stap nemen om er op te komen en als je daar staat voel je de wind om je heen. Griezelig, maar niet nadenken, poseren en er weer af. Er af was ook eng, weer die grote stap + dat er ook een rots muur voor je staat. Niet nadenken en een grote stap/sprong maken en je bent er weer af. Heb ik toch maar weer mooi gedaan! Nog even genieten van het uitzicht en een paar foto's maken en we gingen weer op de weg terug. Weer splitste de groep weer op tussen de mensen-die-maximaal-genieten en de mensen-die-door-het-landschap-heen-sjezen. Al snel waren de anderen uit het zicht. De weg terug was weer net zoals de weg heen. Loulou en ik lieten ons regelmatig zakken op de gladde steile stukken zodat we onszelf op onze bips naar beneden konden laten zakken.
Toen we op berg nr 1 waren wisten Loulou en ik dat we het goed hadden gedaan. Van het landschap genieten in plaats van er door heen sjezen wordt beloont. We zagen daar de grootste en felste regenboog die ik ooit in mijn leven heb gezien! Hemels breed was het en zo hoog! En wij stonden op de top van de berg! Prachtig was het! De rest zat al lekker warm beneden in het restaurant en heeft maar een klein stukje daarvan gezien. Wij stonden lekker te genieten van een prachtig uitzicht met een mega regenboog recht voor ons uit, over de vallei heen.
Toen we terug waren, waren we blij dat we het hebben gedaan, waren we blij dat we dit alles hebben mogen zien, maar waren we ook blij dat het erop zat en dat we onze voeten wat rust konden geven. Man, deze hike was echt zwaar. In totaal dus 6 heuvels getrotseerd die we meer moesten klimmen dan lopen.

De preikestolen kan ik nog best een keer over doen (en dat ben ik ook echt van plan!), incl. regen als dat moet. Maar de kjeragbolten? Eens, maar niet nog een keer. Ik geniet wel van de herinneringen die ik hier heb op gedaan.

p.s. Ik moet echt foto's up gaan loaden, al deze uitzichten kan ik jullie niet onthouden. Ik heb al een mapje aangemaakt, maar op de een of andere manier doet mijn wifi hier thuis alles, behalve foto's posten op deze blog. Ik ga het een keer op school proberen, dus heb geduld

Stavanger

Hoi allemaal.

Ik heb de eerste twee weken erop zitten. Volgende week begint het studeren pas echt. Nouja... echt? Rekenen we 1 dag in de week school als studeren? Hier wel! Wees gerust, na een paar weken begin ik een echt studeer rooster te krijgen (lees: 1 les per dag, maximaal 2, van ongeveer 3 uur). Ik heb geleerd dat je hier echt veel thuis studie moet doen. Je gaat naar school en krijgt te horen wat je moet leren, om dat vervolgens zelf aan te gaan pakken. Ik hoop dat dit mij gaat lukken.

De eerste week was de introductieweek. Dit begon op woensdag. Dinsdag ben ik dus zelf de stad gaan verkennen. Ik kwam al veel straatjes tegen met mooi gekleurde huisjes en typische witte noorse huisjes. Op woensdag ging ik naar school. Daar kreeg ik mijn schoolpasje en leerde ik mensen kennen. Ik kwam ook Erin tegen waar ik al snel een goede klik mee had. Samen met haar hebben we een campus tour gehad (lees: rondlopen en weinig te weten te krijgen. Tja, niet iedereen studeert tour manager zoals ik). We kregen veel introductie praatjes en presentaties van studenten organisaties. Ik heb me er ook bij eentje aangemeld, binnenkort krijg ik meer info en kan ik beslissen of ik me echt bij deze organisatie wil aansluiten. De tweede dag ging dit nog even door en hadden we ook een BBQ bij Swords in the Rock. Dit zijn drie zwaarden die zijn neergezet voor vrede. Erin en ik leerden nog meer mensen kennen en al snel kregen we een hele vriendengroep met wie ik het nog steeds ontzettend naar mijn zin heb. Tijdens de BBQ konden we ook spellen doen. Een van deze spellen was voetbal, maar met een bril op dat je alles wazig en dubbel laat zien. Iedereen schopte mis, en als je de bal raakte kwam deze niet ver en ging het totaal de verkeerde richting uit. En wie schopte de bal natuurlijk weer in het beekje? Ik natuurlijk. We zijn tot lang gebleven want we hadden het heel erg naar ons zin. Vrijdag nog meer praatjes en een pizza party, waar er ook een UiS (Universitetet i Stavanger) recordpoging pizza dozen stapelen was. Het record van het jaar ervoor was niet verbroken. Had ik ook niet verwacht want zelfs ik zag dat ze het makkelijker aan hadden kunnen pakken, maar nog wel leuk om te zien.

Het weekend gingen we tours doen. Op Zaterdag een stadstour. We gingen het oude gedeelte door met typische noorse huisjes, die we ook eentje van binnen konden zien. Het is super klein! Ook langs de haven, waar een boot licht die is gebruikt in de film Dunkirk. Dit is de hospitalboat die op het einde ten zinken wordt gebracht. Een reden dus om die film eens te gaan zien want nu ben ik wel nieuwsgierig. We hebben de stadsbibliotheek gezien die echt groot is. Er zit ook een bioscoop en een cafeetje in. Het is niet zo'n bibliotheek zoals in Nederland, waar maar een paar mensen zitten, nee, hier komt echt iedereen naartoe. Ik denk dat ik mijn studeerplekje heb gevonden, want in mijn kamer heb ik geen bureau. Alleen een bed en een kast. Maarja, mijn kamer is in vergelijking met de andere kamers hier ook goedkoop, dus veel krijg ik er niet voor terug, ik heb alles wat ik nodig heb. Op zondag gingen we naar Månafossen. Dit is een waterval. We zaten ongeveer 1,5 uur in de bus en we reden langs een prachtig meer. We dachten eerst dat dit een fjord was, zo mooi was het, maar het lijkt er alleen op, omdat het meer zo groot was. Deze mooie uitzichten leidden je gedachten even af van het feit dat je op een 1-baanse bergweg rijd. De berg muur lijkt je van de weg af te duwen en een vang rail kennen ze hier geloof ik niet. Tenminste, niet op deze stukken, want de ''normale'' weg heeft deze wel. Volgens de gids was het 1 uur omhoog naar de waterval, advanced walkers konden er een half uur over doen. De groep splitste zich op omdat Loulou en ik even naar de wc gingen, waarna wij aan onze inhaalslag begonnen. En het werkte, we deden er gewoon 10 minuten over om naar boven te komen! Loulou en Tess, the advanced walkers! En dan nog te bedenken dat het meer een klim was dan een hike. Soms moesten we onszelf aan kettingen omhoog trekken. Toen we boven waren wilden we met de rest van de groep gaan vieren dat we zo goed waren, maar toen bleek iedereen er 10 minuten over te hebben gedaan. Tot zover onze hiking skills. De waterval was mooi, maar ik heb de Victoria Falls in Zimbabwe gezien, dus dit was voor mij maar een klein straaltje.

Afgelopen week was hier de introductie week. Dit heet de Fadder week. We werden in groepen opgedeeld (die we pas de avond van te voren om 11 uur door kregen) en het was een festival. De eerste dag was er nog niet zo heel veel. Mijn groep was wel aardig, maar ik heb een betere klik met mijn vriendengroep van de eerste week. Dit bleken hun ook te hebben (Erin en Bram delen zelfs geen enkele les met hun groep) dus hebben wij onze eigen fadder groep gecreëerd. Met zijn allen schreven wij ons in voor bubble football. Dit is voetbal in zo'n plastic bubbel. We hebben 1,5 uur op onze beurt gewacht, maar toen mochten wij gaan beuken (want ja, in zo'n bubbel is beuken natuurlijk veel interessanter dan voetbal spelen). Dit resulteerde dat ik ineens, nog voordat ik er erg in had, op zijn kop op het veld lag en niet meer overeind kwam. Moet je je voorstellen, een plastic bal waar twee wiebelende beentjes uitsteken die maar niet rechtovereind komt. Wat ik ook probeerde, ik kwam niet meer recht. De man van het spel kwam naar mij toe gerend en rolde mij verder richting de goal, wat niet veel hielp. Door de goal kon ik mijn gewicht alsnog niet verplaatsen, waardoor ik nog eens 360 graden verder gerold moest worden voordat ik weer overeind kwam. Toen we onze bubbles afdeden stond ieders kaak in een permanente lach, want wij hadden flink lol gehad met zijn allen! Dinsdag ben ik thuis gebleven want er stond niet veel interessants op het programma. Iedereen had dit overigens. Toen ik rond vroeg was niemand uit mijn groep geweest. We hadden een pizza breakfast waar we, als we drinken bestelden (4,5 voor een medium (lees: groot) cola... tja, Noorwegen is duur), kregen we een coupon voor een gratis lunch. Deze ga ik samen met een paar andere groepsgenoten morgen inleveren. Vervolgens gingen we een quiz run doen. We werden allemaal uit elkaar gedeeld, waardoor ik niet echt met mensen in een groep zat met wie ik een klik had. Er was maar 1 ander internationaal meisje, de rest waren (en spraken) allemaal Noors. Maar het was wel leuk. Op donderdag hadden we een church crawl. Dit betekende dat we met een groep (in de regen) verschillende kerken langs gingen. Ik had in mijn gedachten van die kleine houten noorse kerkjes maar maar 8 personen in paste ofzo, maar dat was niet. Dit waren moderne kerken. Gewoon gebouwen waar diensten in werden gehouden. Het viel dus een beetje tegen, maar het was wel gezellig. Op vrijdag deden we ook niet veel. Op zaterdag gingen we naar preikestolen.

Preikestolen heb je vast wel eens op internet ergens voorbij zien komen. Het is die klif die uitkijkt over een fjord. We keken er dus allemaal heel erg naar uit en we hadden er erg veel zin in. We gingen met de boot de zee over naar een ander stukje Noorwegen, om vervolgens met de bus naar het begin punt van de hike te gaan. Maarja, zo'n bus is best groot en er waren haarspelden bochten. Dit resulteerde in een bus die dwars over de weg stond omdat deze de bocht niet kon halen. Maarja, als je dwars op een haarspeldenbocht staat, dan sta je best stijl, en zoals velen waarschijnlijk wel weten, bij een haarspeldenbocht is er aan de andere kant van de weg niet veel... Het helpt ook niet echt, als de bus 3x achteruit rolt en je niet achterom wilt kijken om te zien hoeveel van de weg er nog over is... Gelukkig is het de chauffeur gelukt om de bocht toch nog te maken en kwamen we veilig bij het begin punt van de hike aan. Ik denk dat de Noren trouwens nogal enthousiast zijn over het woordje hike. Dat doen ze hier namelijk erg veel, maar misschien zijn ze door hun enthousiasme het verschil tussen een hike en een klim vergeten. Want ook deze keer was het meer een klim dan een hike. Loulou en ik liepen weer samen, Bram en Erin waren sneller in het beklimmen van het pad. Er waren overal stenen waar je op moest stappen en stukjes waar je je handen moest gebruiken om naar boven te kunnen komen. Het was veel omhoog, er waren veel stenen ''trappen'' en het was zwaar. Nog niet eens gesproken over de regen... en nog meer regen. En nog meer. Met regen komen ook wolken, dus we vreesden al voor ons mooie uitzicht. Onderweg kwamen we ook veel mooie landschappen tegen, die toch wel een heel mooi effect kregen met de wolken die erover heen lagen. Maar hoe hoger we kwamen, hoe meer regen we kregen en hoe meer wolken we zagen. We kwamen op een stuk waar we langs de berg liepen, over een klif. Ik heb geprobeerd om naar beneden te kijken (bij deze, sorry, ik zag mezelf op het filmpje terug en het was toch wel heel erg eng wat ik deed, want ook hier stond er natuurlijk geen hekje of een rail), maar ik kon zelfs de bodem niet eens zien (het was wel eng ja...). Toen we ein-de-lijk boven kwamen, na een lange, lange, lange klim (het was echt zwaar), werden we beloont door een wit uitzicht en veel regen en kou. Loulou en ik stonden onder de paraplu ons boterhammetje te eten terwijl we genoten van het wolken dek om ons heen. Geen stukje groen, blauw of fjord te zien. En dit zou mijn eerste fjord moeten worden. We hebben toch maar wat fotos gemaakt om te laten zien dat we de tocht naar boven hebben overleeft, en zijn toen maar begonnen aan de klim naar beneden, om hopelijk de 1e bus terug te kunnen halen, zodat we zo snel mogelijk een warme douche konden gaan nemen. Want we hadden het koud... Met die warme douche in het vooruitzicht, begonnen we in de GIETENDE REGEN (want het begon écht te gieten op dat moment, alsof we het nog niet koud genoeg hadden) naar beneden te klimmen. Door deze regen stroomden de berg beekjes over, waardoor ons pad in een soort rivier was veranderd. Omhoog klimmen op deze manier? Oke. Maar omlaag lopen door een rivier heen met alleen maar stenen... Denk er maar niet te veel over na, anders val je nog, zoals het met meerdere mensen gebeurde. Ergens vrij bovenaan kwamen we al een mevrouw tegen die was gevallen, en terwijl wij door liepen (ze had al genoeg hulp van mensen) vloog er een helikopter over ons heen. Want ja, met een brancard kun je niet zomaar omhoog daar. Onze hoop dat naar beneden sneller ging dan omhoog gooiden we ook al weg, want zowel op de heen weg als op de terug weg hebben we er 1.5 uur over gedaan. En 1,5 uur in die omstandig heden lijkt een eeuwigheid te duren. Toen we door de bomen de bussen zagen staan waren we dan ook zo blij! We konden niet wachten om in de bus te stappen en met zijn allen samen te gaan klappertanden terwijl we afwachtte op onze warme douche thuis. Of ik de preikestolen hike nog een keer wil gaan doen? De tocht is zwaar, dus nu moet ik er nog niet aan denken. Maar ik wil het wel een keer, op een mooie zonnige dag met een helderblauwe hemel, met stevige schoenen aan. En warme sokken, voor het geval dat.

Studeren in Noorwegen

Hoi Allemaal!

Na nog geen half jaar weer op de Nederlandse bodem te zijn geweest, zit ik nu weer een verhaal op mijn blog te schrijven. Hier op schiphol ben ik aan het wachten op mijn vlucht naar Noorwegen. Ik ga studeren in Stavanger! Ik dacht dat het wel weer leuk zou zijn om mijn blog weer bij te houden. Ik kan niet beloven dat ik heel frequent verhalen zal posten, maar als er iets interessants gebeurd, kunnen jullie er op deze weg bij zijn!

Ik ga wonen in Stavanger, een plaatsje tussen de fjorden, die ik ook van plan ben om te bezoeken. Deze foto's zal ik dan ook op deze site plaatsen. Ook ben ik van plan naar het noorden te gaan, om de Lofoten eilanden te bezoeken en hopelijk het noorderlicht te bewonderen. Nouja, hopelijk? Zonder deze gezien te hebben kom ik niet thuis hoor! Dat, samen met heel veel andere mooie natuur die Noorwegen te bieden heeft hoop ik heel veel te kunnen gaan bewonderen. Ik ben gepakt en gezakt. Ik heb voor het koude winterse noorden (want ja, ik ga naar het noorden in de winter) mijn winterjas en snowboots klaar, dus ik ben helemaal voorbereid!

In Stavanger ga ik studeren op de Universiteit van Stavanger, met de vakken Globally Responsible Tourism, Organisational Communication en Energy and Environmental Politics. En nee, het is niet in het Noors, er wordt gewoon in het Engels gecommuniceerd ;).

Nu zit ik dan te wachten op mijn vlucht, die om half twee vertrekt. Misschien schrijf ik wel een verhaal over hoe mijn huis en de stad is, misschien ook niet. Wat ik wel sowieso ga schrijven is hoe leuk ik het heb daar, maar wanneer weet ik niet. Zoals ik al zei, ik beloof niet dat ik frequent ga posten, maar jullie op de hoogte houden zal ik zeker doen.

Liefs, Tesse

Cusco + de mysterieuze Inca stad in de bergen: Machu Picchu + Home!

Hoi allemaal!

Ik ben gisteren thuis gekomen! Eindelijk! Het was wel een emotioneel weerzien. Mijn moeder had al verklapt dat ik zo een welkom thuis feestje heb, maar de gastenlijst houd ze nog geheim. Dus wie weet tot zo? Zo niet, dan kun je hier nog over mijn laatste avontuur in Cusco lezen:

Mijn eerste dag in Cusco ging ik niet de stad verkennen. Ik had al meteen een 2daagse Secret Valley tour. Deze ligt in de bergen, en omdat de Incas hier veel waren, zijn er veel ruines en inca terassen te vinden. De eerste stop was bij een Llama en alpaca plek, waar ook vrouwen deden verven en weven op de traditionele manier. Ik had dit al zo vaak gezien, dus voor mij was het niet bijzonder meer. Daarna gingen we naar Pisac. Dit zijn ruines bij Inca terassen. Het was zo mooi! Als je de ruines op liep, kon je goed uitkijken over de terassen en vallei. Deze Incaterassen zijn net als de rijst terassen in Indonesie. Alleen dan niet meer in gebruik natuurlijk, en deels met steen verbouwd. De gids gaf hier maar 20 minuten. Maar het was zo mooi! Hoe kan ik dit nou in maar 20 minuten verkennen? Dus ik heb gewoon op mijn gemakje gedaan en rondgelopen. Pas toen ik het een beetje had verkend, en ik op de tijd keek, zag ik dat ik al 10 minuten te laat was. Maar denk maar niet dat ik rustig aan terug naar beneden ging lopen hoor, niet eens gesproken over de langzame mensen voor me. Wie geeft dan ook maar 20 minuten op deze prachtige site? Dus toen ik eindelijk bij de gids aan kwam en hij op zijn pols tikte en zei: ''more than 20 minutes!'' zei ik gewoon ''oh sorry, I didn't know''.
Daarna zijn we door gegaan naar een mooi museum. Hier kregen we lunch en een rond leiding. Het was echt een mooi museum, met 2 hallen per (pre-)inca gemeenschap. In de eerste hal werden wat vondsten tentoongesteld en wat info gegeven. In de 2e hal werd met wassen beelden de gemeenschap weergegeven en met muziek. Daarna gingen we naar de hotellen. Deze moesten we zelf boeken, dus ik had gewoon een hosteltje geboekt. Maar dit hostel kun je goed een hotel noemen. Het was een super plek! De volgende dag gingen we eerst naar Moray. Dit zijn inca terassen, maar deze zijn in de vorm van een cirkel. Deze zijn speciaal om de planten en groenten te laten wennen aan de hoogte. Elke terras is 1 graad. En je merkt het zelf ook. Als je er rond loopt en je gaat naar beneden en boven voel je de temperatuur veranderen. Wat zijn ze slim! Daarna gingen we naar Maras. Dit zijn zoutmijnen. Maar deze zijn voor de mensen maar een bijverdiensten. Ze hebben het niet echt nodig. Dus soms laten ze het verwaarlozen. Dan krijgen ze een iets bruinere kleur. Al deze kleuren samen in de witte bakken van het zout zijn samen echt een mooi tafereel in de bergen.

Toen ik terug in Cusco was, had ik die avond een informatie meeting met mijn gids voor de 2daagse Incatrail. En die gids.... Hij gaf een beetje een nerveuze indruk. Alsof hij iets op z'n geweten had. En als ik iets vroeg reageerde hij heel geirriteerd. Misschien komt het door de emails die ik eerst naar het bedrijf stuurde. Ik was namelijk al een beetje boos op ze. Maar dat komt omdat ze nooit reageerde op mijn emails. Maar toch, deze gids vertelde zo weinig info uit zichzelf. Ook moest hij voor alle antwoorden bellen naar het bedrijf, hij wist zelf niets. En dat terwijl hij mijn gids zou gaan worden voor de incatrail. Het was een tenenkrommend gesprek!
Dus toen was de volgende ochtend de pick up. Ik zat al van te voren met mijn hakken in het zand, want als dat gesprek al weergaf hoe de trail zelf ging worden... De pick up was om 5.30. We gingen eerst naar het treinstation in Ollantaytambo. De rit duurt 2 uur, en in Ollantaytambo hadden we ook nog ontbijt. Even later vroeg hij ''Can I see your trainticket please?'', want de trein vertrok om 7.20... Iedereen kan denk ik het rekensommetje doen. Dus rond 10 voor 7 waren we daar, de chauffeur kon gelukkig goed door rijden. Toen had ik dus maar 10 minuten voor m'n ontbijt, helemaal niet fijn natuurlijk. Toen we eenmaal op het treinstation waren, had ik nog eerder door welke trein ik nodig had dan mijn gids. Later bleek waarom hij zo ook aan het rondkijken was. Omdat we zo laat waren, waren wij de laatste voor de trein, maar mijn gids werd niet toegelaten. Toen ik eenmaal zat kwam een stewardess naar mij toe: Jouw gids had geen treinticket kunnen krijgen, dus je moet zelf bij punt 104 uitstappen. Pardon??? Hoezo had mijn gids geen treinkaartje? En waar is punt 104? Maar die stewardess hielp mij wel gelukkig, maar ik zat daar dus, in de jungle, in the middle of nowhere, langs de treinrails te wachten, hopend dat mijn gids nu wel een treinkaartje kon krijgen. Dus ik zat daar maar op een boomstammetje even te wachten. Toen de gids kwam kun je je voorstellen dat ik toen wel eventjes boos was geworden. ''I'm sorry I'm sorry, I accidentally took the wrong ticket from the office''. Dat is voor mij geen excuus hoor. Dus toen vroeg ik of hij me kon beloven dat het voor de rest met de tickets wel goed ging, ook met mijn tickets. Ja ja ja zei hij. Maar toen ik mijn kaart voor de inca trail kreeg.... ''You just promised me the information on the tickets was right, I look for 1 second on this ticket, and I already see 2 mistakes! I am not from Germany and I am not 25 years old!!'' Gelukkig was dit geen probleem. Maar toen we eenmaal begonnen met wandelen, gaf hij niet eens informatie over de hoogte, de afstand etc. Hij zei ook niets motiverends. Als ik zelf wat vroeg over dingen langs het pad, gaf hij verkeerde antwoorden. Als ik naar A vroeg, gaf hij antwoord op B. Als ik dan nog eens naar A vroeg, reageerde hij heel geirriteerd. Dat ik toen wegkeek en met mijn ogen rolde zag hij ook en toen reageerde hij ook geirriteerd, maar mijn irritaties naar hem liepen ook wel vort heel hoog op. Wat me ook verbaasde, hij was een berg gids, en ik had nog meer energie op die hoogte in de bergen dan hij. Hij nam af en toe pauzes en liep langzamer dan ik, terwijl ik gewoon door kon. Hoe kan dat, als hij een berggids is? Gelukkig was de trek zelf wel heel erg mooi. In de bergen, met een rivier beneden. Het ligt in de jungle. Niet zo diep dat je vanalles kan zien en de jungle ervaring kan krijgen die ik had in Cuyabeno in Ecuador,maar de klimaat is wel ongeveer gelijk. Terwijl de temperatuurgewoon normaal is, zweet je je eigen toch kapot.
Toen kwam de lunch. Tijdens het informatie gesprek vroeg ik aan hem of hij vegetarisch eten voor me had. ''Yes yes, I just bought it'' en hij wees naar de plastic tas. Tijdens het lopen heb ik het nog eens gezegd: ''oh are you vegetarian?'' ''yes, you have vegetarian food for me right?'' ''yes yes, of course I have''. En toen de lunch. Ik kreeg een van de tassen, haalde er wat uit en nam een hap. ''What does this empanada contain?'' ''Oh that is beef, it is not vegetarian''. ''EXCUSE ME????'' Ik was zo boos geworden! ''Yesterday during the meeting I asked you if you have vegetarian food for me. Yes you said. Today I told you again and again you told me that you have vegetarian food for me. Than why do you give me this emanada with beef? And why do you give me meat at all in the first place if you know I am vegetarian??'' Hij liep weg zonder iets te zeggen. Even later bleek om eten voor me te zoeken, maar dat wist ik toen niet. Toen heb ik stiekem een energie reep uit zijn tas gepakt. Als ik geen eten krijg, en ik moet nog een halve dag lopen, ik moet iets toch? En bovendien, het maakte me niet uit wat hij zou denken, ik was al zo klaar met hem. Maar toen kwam hij met eten aan, dus heb ik even later toch maar die reep weer stiekem terug gelegd. Na het eten ging ik voorop lopen, en we hebben weinig tot niets tegen elkaar gezegd. Omdat ik minder pauzes nodig had dan hem, en ook sneller liep, liep hij ver achter. Ik hoorde hem af en toe wel hijgen, maar ik was zo klaar met hem, ik stopte niet. Maar op een gegeven moment werd het wel heel erg te gek. Dus toen stopte ik toch maar even. Ik had niet eens een pauze nodig, maar hij was met zijn handen op zijn knieen aan het hijgen. ''Are you okay?'' vroeg ik. Ik nam dus gewoon zijn plek in. Wat voor een gids is dit?? Maar toen we verder liepen en Machu Picchu in beeld kwam, was ik alles even vergeten! Wat een mooi uit zicht was dit! Prachtig!! Meteen super veel fotos genomen. Ik ben ook bij dat mooie uitzicht punt geweest wat je altijd op fotos en postcards ziet. Dus ik heb hele mooie fotos om aan jullie te laten zien! Toen gingen we naar Machu Picchu village. Het verbaasde me zelfs dat er wel een echte hotelreservering voor mij was gemaakt. Ik vroeg naar de volgende dag, want daar zei hij natuurlijk weinig over. Maar hij was zo vaag aan het doen. Ten eerste vroeg ik naar het ontbijt. Ja dat zijn koekjes en chocolade. Dit is een grapje toch zeker?? Ik zei dat tegen hem maar hij snapte mijn verbazing niet. Toen ik zei dat ik dat niet kan eten als ontbijt, omdat ik goede voeding nodig heb aangezien ik de hele dag moest lopen, reageerde hij amper. Toen vroeg hij: "what is a normal breakfast for you?'' Nou eeh, hetzelfde als hier eigenlijk. Brood met ei enzo. Maar weer reageerde hij amper. Toen vroeg ik hoe het de volgende dag er aan toe gaat, maar daar reageerde hij zo vaag op. Dus toen werd ik heel direct: 'Dit en dit gaat zo?' 'Ja' 'Dit en dit gaat zo?' 'Ja' 'Dit gaat zo?' 'Nee' 'Oke hoe dan?' En toen begon hij hetzelfde te zeggen als ik. Dus ik zei: Dus het antwoord was ja? En toen keek hij me heel raar aan en werd ik weer boos. 'Jij spreekt echt geen engels he?Geef dan eens duidelijke antwoorden!' En toen zei hij: 'Ja maar gisteren hebben we toch die informatie bijeenkomst gehad?' 'En toen heb je alles zo goed uitgelegd dat ik het nu nog eens moet vragen!' zei ik. Daar reageerde hij weer amper op. Hij zei dat de pick up om 4.30 was, vanwege de rij bij de bussen (die was ook inderdaad mega lang! Het ging de hele straat door en voorbij). De tour bij Machu Picchu zelf begon om 6.00 en die werd (gelukkig) door iemand anders gegeven. Toen we dus eenmaal bij Machu Picchu waren de volgende ochtend, keek hij allemaal om zich heen. Ik vroeg of de gids er was en hij zei: wacht hier maar even. Even later kwam hij terug met de mededeling dat de tour om 6.30 begon. Een half uurtje is niets, en als er niets was voor gevallen zou je mij er ook echt niet over horen, maar ik was er wel zo klaar mee. En deze keer werd ik echt boos op hem. Hij bleef maar beweren dat hij altijd 6.30 zei, maar hij zei echt meerdere keren tegen mij 6 uur. Dus toen hij weer 6.30 zei, zei ik: ''DON'T LIE TO ME! YOU TOLD ME SEVERAL TIMES 6AM. YOU HAVE ALREADY SCREWED UP ENOUGH, SO IF YOU CAN'T GET A GUIDE FOR ME, YOU BETTER GET ME A GUIDE OF THE SITE ITSELF RIGHT NOW!!!!'' En dat deed hij toen ook. Ik kreeg een andere gids, en toen we de poortjes van Machu Picchu door waren, had ik de gids nog 1x gezien en daarna is hij verdwenen. Ik heb hem de rest van de dag niet meer gezien. Dus toen ik de rondleiding had gehad, betekende dat ik zelf de bus terug kon pakken, kon verdwalen in het dorpje, want ik wist mijn hotel niet meer te vinden en ook zelf de trein terug kon pakken naar Ollantaytambo. Daar zou een pick up voor mij zijn, maar ik kon hem nergens vinden. Ik heb 3x iemand anders voor mij naar het bedrijf laten bellen. Eenmaal gevonden, reed hij nog vrij gevaarlijk en irritant ook. Maargoed, ik ben heelhuids terug. Meteen even een afspraak met het bedrijf gemaakt, voor de dag erna, om een deel van mijn geld terug te vragen.

De eerste avond van de Incatrail, begon ik wat onder mijn voet te voelen, ik dacht wat wratjes. Maar ze deden wel zo'n mega zeer. Ik had ook nog een ticket voor de Machu Picchu mountain. Dus na de rondleiding in Machu Picchu zelf, ging ik de berg op. Het was mistig en dus glad (het gaf wel een heel mooi effect op de plek als je op Machu Picchu stond uit te kijken), de treden waren ongelijk (zoals overal natuurlijk bij ruines) en zwaar en stijl. Mijn voet deed zeer, maar bovenal, ik had ook gewoon geen zin om die hele berg op te gaan. Toen ik nog maar 20 minutjes aan het lopen was, waarvan de helft een pauze was, en ik aan mensen vroeg die al terug aan het lopen was, hoe lang het duurt, zeiden ze dat ze er 2 uur over hebben gedaan met amper pauzes. Dat ga ik dus nooit doen. Toen ik bij een heel mooi uitzicht punt kwam over Machu Picchu, besloot ik om toen al terug te gaan. Dat was maar goed ook. Als ik echt de hele berg op was geweest en de hele weg terug moest, dan kon je me dragen. Mijn voet deed zo'n zeer! Het was glad, ongelijk, stijl, en soms kon je je niet eens vast houden. Er waren zelfs stukken die ik echt niet kon doen, waar ik toen hulp nodig had van andere reizigers die aan het klimmen waren. Gisteren toen ik aan kwam, het eerste wat ik in NL kon doen, was naar de dokter gaan. Het waren gewoon blaren die zich op een rare manier hadden ontwikkeld. Nu kan ik gelukkig weer lopen.

De volgende dag was ik in Cusco zelf. Ik had een city tour. Ik heb de hele dag rond geslenterd. vanaf 6.30 (ik had om 07.00 een afspraak met het bedrijf) tot 20.00 savonds. Want na de city tour ben ik nog wat laatste souvenirs gaan kopen en ben ik nog een internet cafe gaan zoeken en eten. Ik had zo ontzettend veel pijn en liep vort zoooo mank. Niet te geloven. Maargoed. Die ochtend stond ik dus om 07.00 bij de cathedraal, om iemand te ontmoeten van het bedrijf. Na een 2 daagse incatrail en laat naar bed wenste ik om wel wat later op te staan. Maarja, die koekwous die komt natuurlijk 40 minuten te laat op dagen, pas nadat ik iemand had laten bellen. Wat een georganiseerd bedrijf zeg! Gelukkig was hij wel heel erg begrip vol, en snapte hij dat ik geld terug wilde. Ik wilde de helft terug, maar hij ging echt niet hoger dan $150. Normaal alleen $100 zei hij, maar omdat ik zo veel had meegemaakt, maakte hij er $150 van. Uiteindelijk ging ik er maar mee akkoord, want hij ging echt niet hoger. Daarna een city tour. Het was heel erg leuk en interessant. We hebben ook iemand gezien, gekleed als Inca, die traditionele muziek speelt. Volgens mij was hij wel een beetje stoned hoor. Die middag mijn laatste souvenir inkopen gedaan, en de volgende dag stond ik om 3.30 op, om de laatste spulletjes te pakken, want om 5.00 moest ik alweer op het vliegveld staan.

Ik had 3 vluchten. De eerste naar Lima, daarna naar Madrid en daarna naar Amsterdam. Ik was zo blij om naar huis te gaan, een half jaar is wel lang genoeg. Ik miste iedereen. Ik ging zelfs rennend naar de bagage band, om daar een lege band aan te treffen. Ze waren gewoon de bagage van onze vlucht vergeten! Dus toen mijn hele vlucht bij de bali stond om te vragen waar de bagage bleef, konden we nog een half uur wachten, omdat natuurlijk alles nog naar binnen gebracht moest worden. Mama, Rinie, Papa en Yente stonden inmiddels ook al weer 2 uur te wachten. Toen ik er dan eindelijk was, was het wel een emotioneel weerzien, en super fijn om eindelijk terug te zijn. Ook mijn bed, was het fijnste bed waar ik in heb geslapen in het hele half jaar. Nu zijn alles nog herinerringen, maar voorlopig blijf ik toch nog maar even hier. Het is wel fijn om iedereen weer te zien en weer eventjes thuis te zijn. Maar in gedachten ben ik alweer over mijn volgende bestemmingen aan het nadenken ;).

Tot snel, en voor degene van het feest, tot straks!