Mijn eerste gedeelte in Peru zit er alweer op! Ik ben met de bus naar Chachapoyas gegaan, in het noorden van Peru. Het was een lange, lange busrit, en erg vermoeiend, maar ik ben goed aangekomen. Eenmaal daar legde ik snel mijn spullen in mijn hotel kamer, want ik had direct een tour. We gingen naar Kuelap, dat was een dorpje/fort van de Chachapoyas mensen, die daar iets voor de incatijd waren. Toen de Spanjaarden kwamen om te veroveren, hebben ze nog samen met de Inca's gewerkt om ze tegen te houden. Het was heel mooi en indrukwekkend, maar heel koud, bewolkt, en veel regen. Door de kou was het moeilijk om je concentratie erbij te houden, iedereen was er voort klaar mee. Door de bewolking kon je de uitzichten ook niet goed zien. Daar heb ik wel mijn eerste wilde lamas gezien, die op nog geen 1,5 meter van je af stonden. Het was heel mooi. De volgende dag ging ik naar Revash. De tour gids die mee ging was bijna 72 jaar en kon bijna niet stoppen met praten, te pas en te onpas. Ook viel Revash een beetje tegen. Het museum wat we bezochten was wel heel interessant. Maar we waren allemaal moe aan het einde van de dag. We moesten ook veel wandelen. Maar dat was niets vergeleken met de dag erna. Toen ging ik naar Gocta, wat ook de op 3 na hoogste waterval van de wereld is. Het was een wandeling van 2 uur (heen, dan nog 2 uur terug) op hoogte, en omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, het was zo erg! Hij zei dat het 11km in totaal was, maar dat geloof ik niet. Maak er maar 2x zoveel van. Maar het was wel de moeite waard, het was heel erg mooi. Ik was bang dat het misschien een beetje tegen zou vallen, omdat Pailon del Diablo dat ook deed omdat ik de Victoria falls in Zimbabwe heb gezien, maar deze was toch wel mooi. De wandeling was ook wel mooi, als je tijd had om om je heen te kijken tussen het hijgen door van de hoogte.

Chachapoyas is een dorpje in de bergen. Het was heel typisch om de vegetatie weer te zien veranderen. Onderweg van Ecuador naar Peru zie je dat alles droger wordt. Peru heeft ook woestijn gedeeltes, waar we dus doorheen reden. Voor zover je kon kijken zag je alleen maar woestijn, terwijl Ecuador toch echt vegetatie heeft. En af en toe kom je dan golfplaten hutjes tegen, en advertenties voor telefoonmaatschappijen, want ja, dat hebben de mensen in de woestijn die in golfplaten hutjes wonen nodig... denk ik. Ik maakte een tussenstop in Chiclayo. Omdat ik echt de hele tijd moest wachten en in Chiclayo niets te doen is, had ik een hosteltje geboekt in Lambayeque. Dat zijn allebij dorpjes in de woestijn. De grote wegen zijn wel verhard, maar voor de rest toch ook echt veel zand. Daar heb ik voornamelijk meer gerust. Die avond door naar Chachapoyas, daar kon je de vegetatie weer zien veranderen. We kregen weer bomen en planten. Het is een dorpje in de bergen., met veer haarspeldenbochten, vooral toen ik op tours ging. En denk maar niet dat die de chauffeurs tegen houd om te gaan inhalen, bij al die onoverzichtelijke bochten. Ik heb bijna een ongeluk zien gebeuren, en toen hield ik toch wel mijn hart vast, want ook de chauffer die ik had reed gewoon door. Toen we de eerste haarspeldenbochten hadden gehad, en we bij een nieuw gedeelte kwamen, een nieuwe berg met nieuwe bochten, waren er ook niet eens vangrailen of brede wegen. Dus de autotoeters worden goed gebruikt, want als je niet wilt stoppen voor de bochten, dan laat je de ander toch gewoon alvast weten dat je er aan komt? Gelukkig ben ik elke keer heelhuids terug gekomen.

Ondanks dat Chachapoyas zo in de bergen ligt, is er toch veel zand op straat. Het leek alsof er vroeger een woestijn was, en toen besloot iemand om daar een dorpje te bouwen. Dus toen hebben ze al het zand van de straat geveegt en weggegooid, waardoor nu alleen nog de restjes van de woestijn daar op straat ligt. Dat idee had ik.

Nu zit ik in Trujillo, in een geweldig dorpje aan zee, de sfeer hier is zo relaxt! De volgende keer ga ik over dit dorpje schrijven, Huanchaco

Groetjes, Tesse