Hoi allemaal.

Ik heb de eerste twee weken erop zitten. Volgende week begint het studeren pas echt. Nouja... echt? Rekenen we 1 dag in de week school als studeren? Hier wel! Wees gerust, na een paar weken begin ik een echt studeer rooster te krijgen (lees: 1 les per dag, maximaal 2, van ongeveer 3 uur). Ik heb geleerd dat je hier echt veel thuis studie moet doen. Je gaat naar school en krijgt te horen wat je moet leren, om dat vervolgens zelf aan te gaan pakken. Ik hoop dat dit mij gaat lukken.

De eerste week was de introductieweek. Dit begon op woensdag. Dinsdag ben ik dus zelf de stad gaan verkennen. Ik kwam al veel straatjes tegen met mooi gekleurde huisjes en typische witte noorse huisjes. Op woensdag ging ik naar school. Daar kreeg ik mijn schoolpasje en leerde ik mensen kennen. Ik kwam ook Erin tegen waar ik al snel een goede klik mee had. Samen met haar hebben we een campus tour gehad (lees: rondlopen en weinig te weten te krijgen. Tja, niet iedereen studeert tour manager zoals ik). We kregen veel introductie praatjes en presentaties van studenten organisaties. Ik heb me er ook bij eentje aangemeld, binnenkort krijg ik meer info en kan ik beslissen of ik me echt bij deze organisatie wil aansluiten. De tweede dag ging dit nog even door en hadden we ook een BBQ bij Swords in the Rock. Dit zijn drie zwaarden die zijn neergezet voor vrede. Erin en ik leerden nog meer mensen kennen en al snel kregen we een hele vriendengroep met wie ik het nog steeds ontzettend naar mijn zin heb. Tijdens de BBQ konden we ook spellen doen. Een van deze spellen was voetbal, maar met een bril op dat je alles wazig en dubbel laat zien. Iedereen schopte mis, en als je de bal raakte kwam deze niet ver en ging het totaal de verkeerde richting uit. En wie schopte de bal natuurlijk weer in het beekje? Ik natuurlijk. We zijn tot lang gebleven want we hadden het heel erg naar ons zin. Vrijdag nog meer praatjes en een pizza party, waar er ook een UiS (Universitetet i Stavanger) recordpoging pizza dozen stapelen was. Het record van het jaar ervoor was niet verbroken. Had ik ook niet verwacht want zelfs ik zag dat ze het makkelijker aan hadden kunnen pakken, maar nog wel leuk om te zien.

Het weekend gingen we tours doen. Op Zaterdag een stadstour. We gingen het oude gedeelte door met typische noorse huisjes, die we ook eentje van binnen konden zien. Het is super klein! Ook langs de haven, waar een boot licht die is gebruikt in de film Dunkirk. Dit is de hospitalboat die op het einde ten zinken wordt gebracht. Een reden dus om die film eens te gaan zien want nu ben ik wel nieuwsgierig. We hebben de stadsbibliotheek gezien die echt groot is. Er zit ook een bioscoop en een cafeetje in. Het is niet zo'n bibliotheek zoals in Nederland, waar maar een paar mensen zitten, nee, hier komt echt iedereen naartoe. Ik denk dat ik mijn studeerplekje heb gevonden, want in mijn kamer heb ik geen bureau. Alleen een bed en een kast. Maarja, mijn kamer is in vergelijking met de andere kamers hier ook goedkoop, dus veel krijg ik er niet voor terug, ik heb alles wat ik nodig heb. Op zondag gingen we naar Månafossen. Dit is een waterval. We zaten ongeveer 1,5 uur in de bus en we reden langs een prachtig meer. We dachten eerst dat dit een fjord was, zo mooi was het, maar het lijkt er alleen op, omdat het meer zo groot was. Deze mooie uitzichten leidden je gedachten even af van het feit dat je op een 1-baanse bergweg rijd. De berg muur lijkt je van de weg af te duwen en een vang rail kennen ze hier geloof ik niet. Tenminste, niet op deze stukken, want de ''normale'' weg heeft deze wel. Volgens de gids was het 1 uur omhoog naar de waterval, advanced walkers konden er een half uur over doen. De groep splitste zich op omdat Loulou en ik even naar de wc gingen, waarna wij aan onze inhaalslag begonnen. En het werkte, we deden er gewoon 10 minuten over om naar boven te komen! Loulou en Tess, the advanced walkers! En dan nog te bedenken dat het meer een klim was dan een hike. Soms moesten we onszelf aan kettingen omhoog trekken. Toen we boven waren wilden we met de rest van de groep gaan vieren dat we zo goed waren, maar toen bleek iedereen er 10 minuten over te hebben gedaan. Tot zover onze hiking skills. De waterval was mooi, maar ik heb de Victoria Falls in Zimbabwe gezien, dus dit was voor mij maar een klein straaltje.

Afgelopen week was hier de introductie week. Dit heet de Fadder week. We werden in groepen opgedeeld (die we pas de avond van te voren om 11 uur door kregen) en het was een festival. De eerste dag was er nog niet zo heel veel. Mijn groep was wel aardig, maar ik heb een betere klik met mijn vriendengroep van de eerste week. Dit bleken hun ook te hebben (Erin en Bram delen zelfs geen enkele les met hun groep) dus hebben wij onze eigen fadder groep gecreëerd. Met zijn allen schreven wij ons in voor bubble football. Dit is voetbal in zo'n plastic bubbel. We hebben 1,5 uur op onze beurt gewacht, maar toen mochten wij gaan beuken (want ja, in zo'n bubbel is beuken natuurlijk veel interessanter dan voetbal spelen). Dit resulteerde dat ik ineens, nog voordat ik er erg in had, op zijn kop op het veld lag en niet meer overeind kwam. Moet je je voorstellen, een plastic bal waar twee wiebelende beentjes uitsteken die maar niet rechtovereind komt. Wat ik ook probeerde, ik kwam niet meer recht. De man van het spel kwam naar mij toe gerend en rolde mij verder richting de goal, wat niet veel hielp. Door de goal kon ik mijn gewicht alsnog niet verplaatsen, waardoor ik nog eens 360 graden verder gerold moest worden voordat ik weer overeind kwam. Toen we onze bubbles afdeden stond ieders kaak in een permanente lach, want wij hadden flink lol gehad met zijn allen! Dinsdag ben ik thuis gebleven want er stond niet veel interessants op het programma. Iedereen had dit overigens. Toen ik rond vroeg was niemand uit mijn groep geweest. We hadden een pizza breakfast waar we, als we drinken bestelden (4,5 voor een medium (lees: groot) cola... tja, Noorwegen is duur), kregen we een coupon voor een gratis lunch. Deze ga ik samen met een paar andere groepsgenoten morgen inleveren. Vervolgens gingen we een quiz run doen. We werden allemaal uit elkaar gedeeld, waardoor ik niet echt met mensen in een groep zat met wie ik een klik had. Er was maar 1 ander internationaal meisje, de rest waren (en spraken) allemaal Noors. Maar het was wel leuk. Op donderdag hadden we een church crawl. Dit betekende dat we met een groep (in de regen) verschillende kerken langs gingen. Ik had in mijn gedachten van die kleine houten noorse kerkjes maar maar 8 personen in paste ofzo, maar dat was niet. Dit waren moderne kerken. Gewoon gebouwen waar diensten in werden gehouden. Het viel dus een beetje tegen, maar het was wel gezellig. Op vrijdag deden we ook niet veel. Op zaterdag gingen we naar preikestolen.

Preikestolen heb je vast wel eens op internet ergens voorbij zien komen. Het is die klif die uitkijkt over een fjord. We keken er dus allemaal heel erg naar uit en we hadden er erg veel zin in. We gingen met de boot de zee over naar een ander stukje Noorwegen, om vervolgens met de bus naar het begin punt van de hike te gaan. Maarja, zo'n bus is best groot en er waren haarspelden bochten. Dit resulteerde in een bus die dwars over de weg stond omdat deze de bocht niet kon halen. Maarja, als je dwars op een haarspeldenbocht staat, dan sta je best stijl, en zoals velen waarschijnlijk wel weten, bij een haarspeldenbocht is er aan de andere kant van de weg niet veel... Het helpt ook niet echt, als de bus 3x achteruit rolt en je niet achterom wilt kijken om te zien hoeveel van de weg er nog over is... Gelukkig is het de chauffeur gelukt om de bocht toch nog te maken en kwamen we veilig bij het begin punt van de hike aan. Ik denk dat de Noren trouwens nogal enthousiast zijn over het woordje hike. Dat doen ze hier namelijk erg veel, maar misschien zijn ze door hun enthousiasme het verschil tussen een hike en een klim vergeten. Want ook deze keer was het meer een klim dan een hike. Loulou en ik liepen weer samen, Bram en Erin waren sneller in het beklimmen van het pad. Er waren overal stenen waar je op moest stappen en stukjes waar je je handen moest gebruiken om naar boven te kunnen komen. Het was veel omhoog, er waren veel stenen ''trappen'' en het was zwaar. Nog niet eens gesproken over de regen... en nog meer regen. En nog meer. Met regen komen ook wolken, dus we vreesden al voor ons mooie uitzicht. Onderweg kwamen we ook veel mooie landschappen tegen, die toch wel een heel mooi effect kregen met de wolken die erover heen lagen. Maar hoe hoger we kwamen, hoe meer regen we kregen en hoe meer wolken we zagen. We kwamen op een stuk waar we langs de berg liepen, over een klif. Ik heb geprobeerd om naar beneden te kijken (bij deze, sorry, ik zag mezelf op het filmpje terug en het was toch wel heel erg eng wat ik deed, want ook hier stond er natuurlijk geen hekje of een rail), maar ik kon zelfs de bodem niet eens zien (het was wel eng ja...). Toen we ein-de-lijk boven kwamen, na een lange, lange, lange klim (het was echt zwaar), werden we beloont door een wit uitzicht en veel regen en kou. Loulou en ik stonden onder de paraplu ons boterhammetje te eten terwijl we genoten van het wolken dek om ons heen. Geen stukje groen, blauw of fjord te zien. En dit zou mijn eerste fjord moeten worden. We hebben toch maar wat fotos gemaakt om te laten zien dat we de tocht naar boven hebben overleeft, en zijn toen maar begonnen aan de klim naar beneden, om hopelijk de 1e bus terug te kunnen halen, zodat we zo snel mogelijk een warme douche konden gaan nemen. Want we hadden het koud... Met die warme douche in het vooruitzicht, begonnen we in de GIETENDE REGEN (want het begon écht te gieten op dat moment, alsof we het nog niet koud genoeg hadden) naar beneden te klimmen. Door deze regen stroomden de berg beekjes over, waardoor ons pad in een soort rivier was veranderd. Omhoog klimmen op deze manier? Oke. Maar omlaag lopen door een rivier heen met alleen maar stenen... Denk er maar niet te veel over na, anders val je nog, zoals het met meerdere mensen gebeurde. Ergens vrij bovenaan kwamen we al een mevrouw tegen die was gevallen, en terwijl wij door liepen (ze had al genoeg hulp van mensen) vloog er een helikopter over ons heen. Want ja, met een brancard kun je niet zomaar omhoog daar. Onze hoop dat naar beneden sneller ging dan omhoog gooiden we ook al weg, want zowel op de heen weg als op de terug weg hebben we er 1.5 uur over gedaan. En 1,5 uur in die omstandig heden lijkt een eeuwigheid te duren. Toen we door de bomen de bussen zagen staan waren we dan ook zo blij! We konden niet wachten om in de bus te stappen en met zijn allen samen te gaan klappertanden terwijl we afwachtte op onze warme douche thuis. Of ik de preikestolen hike nog een keer wil gaan doen? De tocht is zwaar, dus nu moet ik er nog niet aan denken. Maar ik wil het wel een keer, op een mooie zonnige dag met een helderblauwe hemel, met stevige schoenen aan. En warme sokken, voor het geval dat.