Hoi allemaal!

Ik had beloofd jullie up-to-date te houden als ik iets moois mee maakte. Bij deze dus een nieuw verhaal.

Maar laat ik vanaf het begin beginnen. De school is echt begonnen. Tot nu toe nog maar 2 dagen in de week les. Op dinsdag heb ik Energy and environmental politics. Hiervoor zijn we ingedeeld in groepen om een essay te schrijven en een presentatie te houden over hoe milieuvriendelijk electrische auto's nu werkelijk zijn. Op woensdag heb ik Organisational Communication. Hiervoor moet ik ook een presentatie houden samen met een paar anderen over stereotypes. Tot nu toe heb ik de rest van de week vrij. Binnenkort komt er een derde vak erbij: Globally Responsible Tourism. De lessen zijn makkelijker dan het leren zelf. De tekstboeken zijn best pittig in het engels, omdat er natuurlijk moeilijke woorden gebruikt worden die ik nog niet kende, maar vooral de lange zinnen zijn lastig!

Buiten school om heb ik het nogsteeds reuze naar mijn zin met alle vrienden die ik hier heb gemaakt. Ook had ik me aangemeld voor het volleyball team (jaja, ik wordt echt sportief!). Maar na 2x besloot ik al te stoppen. Het was leuk, maar ik voelde er toch niets voor. Maar ik heb die sportkaart nu niet voor niets aangeschaft, dus blijf ik sporten en zumba'en. Ook had ik me aangemeld voor Folken. Dit is een concerthuis waar ze vrijwilligers nodig hebben om de concerten goed te laten draaien. Je krijgt dus ook gratis toegang en je mag iemand mee nemen naar het concert. Binnen Folken zijn er verschillende groepen en ik had interesse in de fotogroep. Helaas was mijn fotocamera is niet professioneel genoeg, dus ook hier ben ik al snel weer gestopt.
Dan blijft er nog 1 organisatie over waar ik me voor heb aan gemeld. De natuurvereniging voor studenten van Stavanger. (NiS afgekort in het Noors). Dit is wel heel erg leuk. Hier zitten ook aardige mensen bij met wie ik het ook goed kan vinden. Via de NiS help ik mee met activiteiten. Volgende week Zaterdag bijvoorbeeld is het Folkefrokost in Stavanger. Vrij vertaald betekend dit 'ontbijt voor de mensen'. Ik help dan mee gratis ontbijt uit te delen in het centrum. Ook was ik aanwezig toen we een documentaire gingen kijken over klimaatverandering die nog niet op tv is geweest, ''Thank you for the Rain''. We aten toen samen en achteraf bespraken we wat standpunten van de documentaire. Ook gaan we binnenkort een cabin trip doen. Hier heb ik heel veel zin in!

Naast school en de vereniging proberen we hier natuurlijk ook wat van Noorwegen zelf te zien. Op dit moment proberen we met de vriendengroep zelf ook een cabin trip te regelen, maar daar staat nog niets van vast.

Gisteren zijn we naar de Kjeragbolten gegaan. Dat is 2,5 uur rijden naar een prachtig natuurgebied met een slingerende weg. Misschien heb je de Kjeragbolten wel eens op een foto gezien. Het is een rotsblok dat geklemd is tussen 2 kliffen. Als je valt, val je 1km naar beneden. Valt mee toch?
De weg hierheen was zwaar. Ik blijf naar jullie schrijven dat elke hike die ik heb gemaakt zwaarder is dan die daarvoor, en nu weer. Preikestolen, incl. de regen, was er niets bij. Gelukkig hadden we deze keer geen regen (we hadden prachtig mooi weer met een schijnende zon en een hemelsgrote regenboog op de terugweg), maar waar preikestolen nog een enigszins gangbaar pad had, was het hier klimmen met je voeten, handen, knieën en op je bips weer naar beneden.

De weg over de Kjerag gaat over 3 ''heuvels'' (ik beschouw ze eerder als bergen). De eerste berg was zowel op de heen als op de terugweg het zwaarst. Zowel bij Månafossen en Preikestolen liep ik samen met Loulou achteraan. Vastberaden om deze keer nu vooraan te lopen om onszelf te bewijzen namen wij vooraan onze plek in de groep. De weg ging al direct omhoog en voor we het wisten liepen wij weer met zijn twee achteraan. Hijgend en puffend vroeg ik mezelf al af of het wel waard was om deze weg te doen. Het was zwaar en ik was niet eens op de top van de eerste berg! Maar natuurlijk is het waard! Je reist om verhalen te kunnen vertellen in je leven, dus met goede moed trotseerde ik de steile rotswand. Hij was stijl en glad. Waar je geen groeven had om je voeten tegenaan te zetten was er (soms) een ketting om je aan op te trekken. Soms was het echt eng en glad, omdat er ook kleine straaltjes water naar beneden liepen. Dus als je deze hike wilt gaan doen, bereid je goed voor. Je vaardigheid als berggeit heb je hier echt wel nodig!
Eenmaal boven wachtte de rest van de groep op Loulou en mij, maar we besloten om ons op te splitsen. Loulou en ik lopen duidelijk langzamer en we wilden niemand op houden. We vroegen ons wel af hoe het kan dat hun zo snel waren, dat was echt een raadsel voor ons. Rennen ze soms die heuvel op? Genieten ze niet zo van het uitzicht als ons? We besloten dus maar onze eigen hike club op te richten voor mensen-die-maximaal-genieten. Mensen-die-door-het-landschap-heen-sjezen uitgesloten. Bovenop de berg hadden we een prachtig uitzicht, en de vallei die tussen berg nr 1 en 2 in ligt was prachtig. We hebben echt prachtige uitzichten gezien. Op de weg naar beneden van berg nr 1 vroegen we ons af hoe je dit in hemels naam omhoog moet klimmen. Er zaten echt onmogelijke stukken bij. Omhoog naar berg nr 2 ook weer. We hebben echt af en toe staan kijken wat de makkelijkste manier was om ergens op te komen of vanaf te komen. Ondanks dat berg nr 1 het moeilijkst was, werden de bergen wel hoger. Hijgend en puffend kwamen we ook berg nr 2 op en deze gingen we weer af. Toen kwam berg nr 3 (nog hoger) en kregen we goede moed toen we daar boven een wegwijzer zagen die zei dat de kjeragbolten nog maar 0,8 km was!
De weg vanaf berg nr 3 naar de Kjeragbolten lijkt op een uitgehakte straat tussen 2 kliffen in waar ooit een lawine van rotsblokken is geweest. Je moet letterlijk over verschillende grote rotsblokken klimmen die de weg versperren via de kleine rotsblokken, maar aan het eind van de straat zie je precies in het midden de Kjeragbolten hangen. Eenmaal daar heb je een prachtig uitzicht vanaf de klif.
De rest van de groep was er al en was alvast in de rij gaan staan om ook op de rots te kunnen gaan voor zo'n foto.
Eerder zei ik dat ik er echt niet op ging staan. Die rotsblok moet toch ooit naar beneden vallen? Maar toen ik het zag viel het eigenlijk wel mee. Het zag er redelijk ''veilig'' uit (voor zo veilig zo'n rotsblok op 1 km hoogte tussen 2 kliffen kan zijn). Dus besloot ik om ook zo'n memorabele foto te maken en sloot ik me bij ze aan in de rij. Ze stonden al vrij voor aan, dus dat scheelde weer 3 kwartier wachten. Terwijl ik in de rij stond en de eerste van onze groep op de rots gingen staan was dat toch best wel eng om te zien. Ik bleef bij mezelf denken ''Niet naar achter stappen! Niet naar achter hangen!'' en gelukkig gebeurde er natuurlijk niets. Toen ging ik zelf op die rots. Je moet een grote stap nemen om er op te komen en als je daar staat voel je de wind om je heen. Griezelig, maar niet nadenken, poseren en er weer af. Er af was ook eng, weer die grote stap + dat er ook een rots muur voor je staat. Niet nadenken en een grote stap/sprong maken en je bent er weer af. Heb ik toch maar weer mooi gedaan! Nog even genieten van het uitzicht en een paar foto's maken en we gingen weer op de weg terug. Weer splitste de groep weer op tussen de mensen-die-maximaal-genieten en de mensen-die-door-het-landschap-heen-sjezen. Al snel waren de anderen uit het zicht. De weg terug was weer net zoals de weg heen. Loulou en ik lieten ons regelmatig zakken op de gladde steile stukken zodat we onszelf op onze bips naar beneden konden laten zakken.
Toen we op berg nr 1 waren wisten Loulou en ik dat we het goed hadden gedaan. Van het landschap genieten in plaats van er door heen sjezen wordt beloont. We zagen daar de grootste en felste regenboog die ik ooit in mijn leven heb gezien! Hemels breed was het en zo hoog! En wij stonden op de top van de berg! Prachtig was het! De rest zat al lekker warm beneden in het restaurant en heeft maar een klein stukje daarvan gezien. Wij stonden lekker te genieten van een prachtig uitzicht met een mega regenboog recht voor ons uit, over de vallei heen.
Toen we terug waren, waren we blij dat we het hebben gedaan, waren we blij dat we dit alles hebben mogen zien, maar waren we ook blij dat het erop zat en dat we onze voeten wat rust konden geven. Man, deze hike was echt zwaar. In totaal dus 6 heuvels getrotseerd die we meer moesten klimmen dan lopen.

De preikestolen kan ik nog best een keer over doen (en dat ben ik ook echt van plan!), incl. regen als dat moet. Maar de kjeragbolten? Eens, maar niet nog een keer. Ik geniet wel van de herinneringen die ik hier heb op gedaan.

p.s. Ik moet echt foto's up gaan loaden, al deze uitzichten kan ik jullie niet onthouden. Ik heb al een mapje aangemaakt, maar op de een of andere manier doet mijn wifi hier thuis alles, behalve foto's posten op deze blog. Ik ga het een keer op school proberen, dus heb geduld