Zoals de titel al zegt, ik heb het noorderlicht gezien!

Op zondag gingen Hermion en ik het eiland door, op zoek naar de beste plekken om het noorderlicht te zien. We hadden op de kaart en op internet wat plekjes gevonden die we wilden 'testen'. We zijn toen naar verschillende stranden geweest. Ik zeg het nog een keer: de stranden op Lofoten zijn echt mooi! Niet zo mooi als Haukland Beach die wij toen eerder hadden gezien, maar wel nog steeds mooi. We keken of het uitzicht een mooie voorgrond kon bieden en of er veel licht vervuiling was. Als de dorpjes namelijk veel licht hebben, komt het licht van het noorderlicht er namelijk niet doorheen. We hadden verschillende plekjes gevonden waar wij tevreden over waren, de een net iets beter dan de ander, en ook een mooi uitzicht punt vlak achter ons hostel. Die avond was de KP 2 en half bewolkt, dus gingen we proberen een glimp op te vangen achter het hostel. Voor een KP van 2 ging ik namelijk niet een uur het eiland door rijden, terwijl het voorspeld was dat het licht niet zo groot zou zijn. Achter het hostel hebben we twee uur lang naar de lucht staan staren. Ik heb ook nog nooit zoveel vallende sterren gezien als afgelopen week. We zagen echter niets. Na twee uur kwam daar verandering in. ''Wat is dat?'' vroeg ik aan Hermion en Saskia (een nieuw kamergenootje van het hostel). Het was een wolk, maar deze wolk had een andere kleur en had toch een soort van gloed over zich heen. We wisten inmiddels dat camera's met de juiste instelling beter het licht op kan vangen dan het menselijk oog. Hermion had een goede camera en maakte een foto. Ja hoor, op de foto zag deze 'wolk' er groen uit. Het was niet groot, meer een veeg in de lucht. Hij was ook flink verscholen achter de bergen en de andere wolken. Bovendien was deze niet groot genoeg om voor ons echt een gloed te zien. Het was meer niks dan iets. We waren dus niet tevreden, maar het was al bijna half 11, en de hoogste voorspellingen waren al bijna voorbij. Bovendien kregen we het vort koud. We stonden ook natuurlijk al twee uur buiten in de kou stil te staan. Eenmaal terug in de hostel kleedde ik me om en nam ik een douche. Daarna besloot Hermion het toch nog een keer te proberen buiten. Ze kwam terug en was helemaal enthousiast, ze zag namelijk nog een gloeiende wolk. Ze liet de foto zien die ze ervan had gemaakt en hij was best wel groot. Dus ik met mijn natte haren, en pyama naar buiten, en ja hoor. Het was een grote gloeiende wolk. Voor 2 seconden was er zelfs een klein stukje dat heel eventjes sterk opgloeide en een bochtje in de lucht maakte. Het was gaaf om te zien en ik kreeg hoop dat ik de volgende dag zo'n wolk zou kunnen zien dat, net zoals dat kleine stukje, helemaal opgloeide en zou dansen door de lucht.
De volgende dag zijn we met zijn drieën even naar Reine gegaan, het dorpje en daar rond gelopen. Die avond waren de voorspellingen echt hoog (KP4) en gingen we met zijn driën op pad in mijn auto. Het noorderlicht kan dan wel goed voorspeld zijn, je weet nog steeds niet de locatie waar het op gaat duiken. Ik reed dan ook in de auto op weg naar de plekjes die Hermion en ik de dag van te voren hadden uitgezocht, en onder tussen hadden Hermion en Saskia de opdracht om uit het raam te kijken en gewoon te roepen als ze wat zagen. Op een gegeven moment zagen ze weer een 'aparte wolk'. Deze hing in de richting waar de stranden niet waren. Aan de andere kant waar de stranden wel waren zagen ze ook zo'n wolk. De eerste zag er sterker uit, dus we waagden de gok om toch die kant op te gaan. Hermion keek ondertussen op google maps of daar een goed uitzicht punt was. Na een tijdje die kant op gereden te zijn kwamen we geen mooi punt tegen, en ook de wolk was weer weg. Dan maar om keren en de richting uit van de andere wolk. Deze was ineens veel sterker, en hing recht boven een van de stranden waar we de dag ervoor waren geweest. We kwamen daar aan en de wolk gloeide echt sterk. Het was nog steeds geen aurora zoals je normaal op foto's zag, maar dit was gewoon een sterk gloeiende wolk. De foto's die Hermion maakte zagen er ook echt goed uit. We waren op dat moment bij Ramberg beach. Vijf minuten van Ramberg beach heb je Flakstad beach, en deze heeft minder licht vervuiling. Na eventjes naar deze wolk gestaard te hebben waren we dus naar Flakstad beach gegaan. Daar hebben we nog meer foto's kunnen maken, ook met ons erbij. Het was nog steeds niet het soort noorderlicht zoals ik die wilde zien, maar de wolk gloeide wel sterk groen en was mooi. Na een tijdje vervaagde het en keerden we terug naar de hostel.
De volgende dag vertrok Hermion terug naar Londen en gingen Saskia en ik weer naar de stranden toe, op jacht naar het Noorderlicht vanwege de hoge KP's. Maar helaas, het was echt heel erg bewolkt en we konden niks zien. We hebben verschillende plekken geprobeerd, maar er waren zoveel wolken, er was gewoon geen kans. Een beetje teleurgesteld keerde we terug naar het hostel. Mijn tijd in Lofoten zit er bijna op en ik heb niet het noorderlicht gezien zoals ik die wilde zien. Terug in het hostel nam ik maar weer een douche en trok ik mijn pyama aan. Via de noorderlicht apps op mijn telefoon ontving ik continue notificaties van een hoge kans van het noorderlicht. Deze negeerde ik, ik kreeg ze tenslotte al de hele dag en er was niets. Saskia kreeg ook zo'n notificatie en het was heel toevallig dat ze deze zag, omdat ze alleen maar wilde kijken of haar telefoon goed opgeladen was. Ondanks de bewolking besloot ze toch uit het raam te kijken. Maar goed ook, want na de hele dag bij de stranden te zijn geweest en niets te zien te hebben, was ineens de lucht recht boven ons hostel helemaal gevuld met de mooiste en stralendste noorderlicht! In onze pyamas, hebben we gewoon voor de verwarming uit het raam kunnen kijken en kunnen genieten van de groene kleur, en zelf een beetje paars, die door de heldere hemel danste! Het was magisch en we hebben met zijn twee staan juichen en springen in de kamer! Hoe kan dit toch ineens? De hele dag op jacht geweest, en nu gewoon vanuit de slaapkamer raam, in onze pyama en voor de verwarming, de mooiste noorderlicht kunnen zien! We hebben echt kunnen genieten, het was zo groot, zo helder, zo fel. Dit was niet zomaar een gloeiende wolk, dit was echt de groene kleur die door de hemel danste, er kwam zelfs een beetje paars bij, het was zo groot, het was geweldig! Een van mijn lifegoals weer volbracht!

De dag erna was het tijd voor mij om Lofoten te verlaten, en naar Vesterålen te gaan. Dit is de eilandengroep boven Lofoten. Hier zit een husky farm. Toen ik daar aankwam, bleek mijn accommodatie een heel huis te zijn. Een heel huis, alles modern! Mooie keuken, mooie woonkamer, mooie badkamer, echt alles! En helemaal mooi aangekleed met kussentjes, schilderijtjes, boeken en dvd's op de plank, echt alsof er gewoon iemand woont, en dit was dan voor mij alleen! Ik voelde me weer precies zoals toen ik in Peru ineens een upgrade kreeg naar een suite. Die avond ging ik mee kijken naar het voeren van de husky's. Er zaten ongeveer 4/5/6 husky's bij elkaar per kennel. Zodra de deur open ging waren ze zoooo enthousiast! Ik heb nog nooit in mijn leven zulke enthousiaste honden gezien. Ze renden op je af en vroegen allemaal tegelijk aandacht. Ze sprongen met zijn drieën tegelijk op me en bleven met hun voorpoten op me hangen, zodat ze allemaal geaait konden worden. Zo energiek waren ze ook! Ze hadden elk hun eigen plekje waar ze even aan een ketting gingen met hun halsband, omdat ze anders van elkaars eten zouden eten, terwijl ze allemaal een eigen dieet hadden. Wanneer ze eten kregen moesten ze eerst 'toestemming' krijgen om te eten. Dit was omdat het eigenlijk dieren zijn die in een pack leven, waar er 1 alfa is. Ze moeten leren dat de mensen hier 'de baas zijn', en dus de alfa. Eerst moesten ze oogcontact met je maken en hield je 1 vinger op. Wanneer je dan met je vinger naar hun eten wees mochten ze pas eten. Nadat ze allemaal hadden gegeten gingen ze weer los en waren ze ook ineens minder energiek, alsof ze hun 'after-dinner-dip' hadden.
Het is heel mooi om te zien dat er hier 'niet zo veel husky's zijn' (26), zodat ze echt allemaal aandacht krijgen, en er echt naar de husky wordt gekeken. Ze zijn vrij en vrolijk. De husky's worden niet zozeer puur en alleen gebruikt voor de business, maar het is waar de business om draait.
De volgende dag ging ik met de slee mee. De honden stonden al klaar en je kon zien dat ze echt niet blij waren dat ze niet allang mochten gaan. Ze stonden te springen en te huilen omdat ze al wilden gaan, maar het was nog niet klaar. Ik kreeg uitleg over de slee. Ik zat voorin en Uwe, een van de eigenaren van de husky farm, stond achterop de slee. Wanneer de honden te enthousiast zouden worden en met elkaar en de touwen verstrengeld raken, moet hij ze even goed doen. Dat betekend dat er op dat moment dus niemand op de rem staat, en de honden er gewoon vandoor gaan, omdat ze zo sterk zijn. Dan moet ik achterop de rem gaans taan. Toen we klaar waren om te gaan moesten de honden nog aan de slee gemaakt worden. Ik ging dus alvast op de rem staan. Nu werden de honden al helemaal gek. Ze werden aangelijnd aan de slee, maar konden nog steeds niet gaan. Ze stonden te springen en moesten tegen gehouden worden. Wanneer het zover was, waren ze zoo blij! Ze konden eindelijk gaan, rennen! We sleeden door een sneeuwlandschap over het pad. Wanneer je van het pad af week zakte je echt tot je knieën in de sneeuw. Onderweg kwamen we ook elanden sporen tegen. 'Oh cool!' zei ik. 'No, not cool' zei Uwe. De honden zijn blijkbaar bang voor de eland. Het zou wel cool zijn als ik die zag, maar misschien dan een andere keer, wanneer de honden er niet zijn. Na ongeveer 45 minuten voort zijn getrokken door de honden keerden we terug. Toen kreeg ik lunch in een tipi tentje, heel leuk.

Die avond ging ik vroeg naar bed. Dat was mijn laatste dag in Noorwegen, die nacht moest ik al om 1 uur aanrijden naar de luchthaven. En ja hoor, onderweg kwam ik mijn eland tegen! Het was hartstikke donker en ik zag voor me wat bewegen. Ik dacht nog: 'Jee, daar lopen gewoon mensen zonder reflecterend vest, hoe gevaarlijk!'. In Noorwegen maken ze namelijk in die bergpassen en tussen de dorpjes door niet zo veel gebruik van straatlantaarns, en dus heb je de reflecterende vesten als voetganger echt heel hard nodig, je ziet gewoon niemand lopen. Toen ik dichterbij kwam met de auto, besefte ik me dat het helemaal geen mensen waren. Het bleek een eland te zijn! Het was een groot en mooi beest, maar hij schrok van de lampen toen ik een foto wilde maken en rende vervolgens weg. Na 3 uur voor de laatste keer door de bergen en de sneeuw te hebben gereden, kwam ik op de luchthaven, en was het einde van mijn Noorwegen avontuur afgelopen.

Ik heb een fantastische tijd gehad, en ik heb zoveel moois mogen mee maken. Studeren in Stavanger, nieuwe vrienden, cabin trips, bergen, mooie hikes, elanden, huskies, en, jawel, de reden waarom ik in de eerste instantie al voor Noorwegen koos: Het noorderlicht!