Hoi allemaal, het was weer eens tijd voor een update :)

Vorige week was ik maandag vrij, omdat ik in het weekend op zondag dus weer naar Cotopaxi was geweest. Die maandag avond kreeg ik ineens last van duizeligheid en hoofdpijn. De volgende dag op het werk ontmoette ik de nieuwe collega, Mark. Hij was die maandag begonnen en hij is heel aardig. Het gaat hartstikke goed. Met mijn hoofdpijn ging het toen niet goed, want in een korte tijd had ik al 4 paracetamols op, wat, buiten het feit om dat het heel veel is, ook niet gewoon voor mij is om zoveel paracetamols te pakken. Uiteindelijk werd ik maar naar huis gestuurd. Ik wilde graag door werken, ook de volgende dag, maar mijn hoofd bonkte zo erg. Rebecca zou naar de kust gaan, en iemand moest Mark dan helpen. Dus de volgende dag bleef ik thuis, zodat ik iets meer uit kon rusten, zodat ik de dag erna op het kantoor kon zijn als Rebecca naar de kust was.

Rebecca ging naar de kust om de mensen van de aardbeving te helpen. Voordat ik vertrok heb ik een kleine inzamelingsactie gehouden, zodat ik spullen mee kon nemen voor de getroffen mensen. Deze spullen zijn zeer goed terecht gekomen. En nogsteeds alle beetjes helpen, er zijn grote naschokken geweest wat voor nog meer ravage heeft gezorgd. Een van die naschokken had ik dus ook gevoeld, waar ik de vorige keer over heb geschreven. In Nederland is de aardbeving waarschijnlijk niet meer op tv, maar jee! Als ik de verhalen en fotos van Rebecca zie... Hulp is nogsteeds hard nodig. Dat het niet op tv meer is, betekend niet dat het niet meer bestaat! Waar ik het meest van schrok, was dat er heel weinig stations zijn om de mensen te helpen. Je hoort allemaal verhalen van organisaties, mensen, instanties, iedereen die wil en gaat helpen, maar Rebecca heeft anderhalve dag (!) rondgereden daar, voordat ze een plek vond om de donaties aan af te geven. En dat terwijl ze overal mensen zag, die familieleden verloren zijn, huizen die zijn ingestort, mensen die hun hele leven kwijt zijn. Niet alleen de materiele schade is groot, maar ook de mentale. Want die mensen zijn gewoon een deel van hun leven kwijt geraakt daar. En dan nog te bedenken dat mensen het in hun hoofd halen om te gaan profiteren van de situatie! In de gebieden waar de schokken iets minder waren, waar de huizen nog enigzins overeind stonden, stonden tenten pal naast de huizen, waar de mensen aan het bedelen waren. In het begin waren zelfs vrachtwagens overvallen die onderweg waren met hulp!

Na een dag rondrijden kwamen ze uit bij een dorpje waar nauwelijks (!) hulp was gekomen. Hoe kan dit gebeuren, als er zoveel mensen zijn die willen helpen? In het dorpje wonen 2 lokale mensen die het lokale schooltje willen helpen met de wederopbouw, met de hulp van nonnen. Buiten het feit om dat de mensen worden geholpen, kan er op deze manier een steentje bijgedragen worden aan het teruggeven van het leven van de kinderen. In het kerkje daar (lees: ruïne) zijn ze donaties gaan verzamelen en ze proberen geld te verzamelen voor de opbouw van het schooltje. Rebecca heeft haar verhaal gedeeld op facebook, en die heb ik weer gedeeld. Neem zeker even de moeite om het te lezen, er wordt in dat verhaal ook verteld hoe we nog kunnen helpen, ook als je niet uit Ecuador komt.

Met mij ging het vrijdag pas weer beter. Hier in het huis woont een indiaas meisje wat zuster is. Ik heb aan haar gevraag wat ik kan doen en ze heeft me 2 pilletjes gegeven, 2 wonderpilletjes! Ik voelde me meteen stukken beter. Die vrijdag was ik trouwens ook vrij. Ik heb die week dus maar 1,5 dag gewerkt :(. Dinsdag was het namelijk battle of pichincha, maar de mensen gebruiken alle mogelijkheden voor een lang weekend, dus werd het vrijdag pas 'gevierd'. Zaterdag ben ik toen met 3 andere mensen naar Otavalo geweest. We zijn met een taxi naar het busstation gegaan, een kaartje gekocht en we gingen in een grote bus op weg. Onderweg stopten we af en toe om mensen in en uit te laten. Maarja, als je stopt, vraag je praktisch aan straat verkopers om de bus in te komen, zodat er in de bus ineens lokale streetfood werd verkocht. De bus wacht ook niet tot ze weer weg gaan, waardoor als de verkopers hun spullen niet kwijt konden het hele stuk weer terug konden lopen. In Otavalo heb ik mijn eerste verjaardagscadeautje gekocht voor Yente, ik zeg natuurlijk nog niet wat ;). Ik had van 'het cadeautje' er eentje gekocht, maar vlak voordat we weer teruggingen, zag ik bij een ander kraampje een veel mooiere. Dus Yente, wees maar blij, want ik heb nog wat moeten onderhandelen met het indiase vrouwtje van dat kraampje, om hem te ruilen haha ;). Wat mijn klasgenoten misschien nog wel weten van Indonesie, is dat ik niet zo goed ben in afdingen, waardoor de waarde van het eerste cadeautje toch iets lager lag dan ik dacht. Ik wilde het cadeautje ruilen, maar daar was die mevrouw dus natuurlijk niet zo blij mee, omdat die van haar meer waarde had. Ik heb uiteindelijk het cadeautje toch kunnen ruilen en wat bij kunnen betalen, waardoor ik gelukkig met de mooiere versie naar huis kon gaan. Ik blij, en de verkoopster blij :).

Eenmaal thuis is er in het gedeelte waar ik woon een meisje uit Nederland komen wonen. Inmiddels is ze naar een ander gedeelte van het huis moeten verhuizen, maar ik heb het nogsteeds gezellig met haar. Samen met haar en een jongen uit dit gedeelte zijn we die avond met z'n allen uit eten gegaan en afgesproken dat we de volgende dag naar de teleferico zouden gaan en Panecillo hill. Dat is een kabelbaan en een uitzichtpunt, maar de volgende ochtend zag de lucht er niet veelbelovend uit voor een dag met veel uitzichten. Dus, change of plans, we zijn naar Mitad del Mundo geweest en Intinan. Dat zijn 2 museums over de evenaar, maar alleen de Intinan is de echte. Mitad del Mundo had geen gps, waardoor ze vlak naast de evenaar hebben gebouwd, inplaats van erop. Hierdoor liggen de museums ook precies langs elkaar. Beide museums zijn leuk, maar de echte is natuurlijk leuker. In het Mitad del Mundo museum konden we eerst typische inheemse huizen zien, voor elk gedeelte van ecuador. In de amazone, andes en kust. Daar leven natuurlijk verschillende volkeren die op verschillende wijze leven en op verschillende wijze huizen bouwen. Ook hebben we wat kunnen zien over de proces van chocolade, hebben we wat over ecuador zelf kunnen leren, over de natuurwetten op de evenaar en ook waren er kunstgallerijen (daar zijn we alleen niet zo lang gebleven). Ook was er een planetarium. Dat zag er heel leuk uit, en het zal ook vast wel heel leuk zijn geweest, alleen het filmpje wat daar binnen werd afgespeeld, hoe mooi de beelden er ook uitzagen, had geen ondertiteling. Ik heb mijn spaans hier echt kunnen verbeteren, maar zo goed spaans spreek ik nou ook weer niet. Gelukkig had Ankie hetzelfde, en Marco lag zelfs te slapen tijdens het filmpje. In Mitad del Mundo heb ik mijn 2e evenaarsstempel voor mijn paspoort verzameld, en daarna zijn we met zijn 3en doorgegaan naar Intinan. Daar was ik al 1x eerder geweest met een groep voor mijn stage. Maar deze keer kregen we iets meer uitleg over de volkeren in de amazone. Zo zijn er daar de 'headshrinkers'. Dit is een stam, die wanneer ze de vijand hebben verslagen, hun hoofden eraf snijden. Aan de achterkant van het hoofd maken ze een snee op een bepaalde manier, waardoor ze de schedel eruit kunnen halen. Dan blijft alleen nog maar het vel over. Dit hoofd koken ze in water, gemixt met kruiden en planten (maar ze weten niet welke, dit houd de stam geheim), zodat het hoofd krimpt. Vervolgens doen ze een hete steen in het hoofd, zodat het droogt en de vorm behoud. Ze naaien de gaten van de mond en ogen dicht, zodat de geest van de persoon niet kan ontsnappen uit het hoofd, en dan zetten ze deze gekrompen hoofden op een speer, of hangen ze die om hun nek als trofee. Er zijn zelfs echte hoofden van 170 jaar oud daar, die je kan zien. Het ziet er minder eng uit dan dat je nu misschien denkt. Dit volk leeft nogsteeds, in het zuiden van de Amazone. Er is in de laatste jaren geen gekrompen hoofd meer gevonden, maar er is ook geen reden om te denken dat ze zijn gestopt met dit ritueel...

Ook hebben ze wat dieren opgezette dieren laten zien die leven daar. Spinnen.... Slangen... en ook plasvisjes. Je kan gaan zwemmen in de rivieren in de Amazone, je kan alleen beter niet plassen in het water daar. Als je dit doet, kan deze vis bij je naar binnen zwemmen... Gatverdamme! De vis heeft weershaken, waardoor deze alleen operatief verwijderd kan worden. Ook deze vis lieten ze zien, en die ziet er niet klein uit......!

De stammen houden hier ook rekening mee. Ze dragen alleen touwen en dat is dan ook hun kleding. Geen touw (lees: touwtje), dan zijn ze naakt. De mannen dragen het touwtje om hun middel, en met dat touwtje houden ze hun plasser omhoog, zodat de plasvis niet bij ze naar binnen kan zwemmen!

Ook ben ik deze keer in het Intinan een echte eggmaster geworden, inclusief mijn certificaat!

Afgelopen maandag weer naar kantoor geweest, en gisteren, dinsdag, weer naar Mindo met een groep. Er ging een nieuwe gids mee en ik moest opletten hoe hij het deed. De groep heeft het heel leuk gehad, we gingen weer ziplinen, we hebben weer een chocoladebrownie gehad in de chocolade fabriek, we gingen weer tuben (deze keer was de rivier wilder en zaten we zelfs een keer vast op een rots, wat hebben we gelachen en gegild! :D) en weer naar het Intinan museum. Maar de nieuwe extra gids... daar heb ik een heel verslag over geschreven voor Rebecca, volgens mij kan hij beter even dezelfde opleiding gaan doen als ik voor hij weer een tour gaat doen...

Het enige nadeel aan de Mindo dag is, dat ik voordat ik ging, eindelijk af was van de muggenbulden van de keer daarvoor.... mijn enkels zitten weer vol...

Morgen weer naar Cotopaxi paardrijden!

Ik houd jullie weer op de hoogte :)

Groetjes Tesse