Yes! Ik ben ook naar Banos geweest! Als je de Galapagos eilanden en Otavalo niet mee telt, heb ik alles van mijn Ecuador-lijstje weggestreept. De Galapagos eilanden heb ik opgegeven, dat is gewoon te duur en ik ga ook al naar Peru. En Otavalo, ik weet, daar ben ik al geweest, maar ik zou graag die tour zelf ook eens willen doen. Maargoed, ik mag niet klagen, eigenlijk heb ik alles dus gehad wat ik wilde zien hier!

Woensdag 10 augustus was het de onafhankelijkheid van Ecuador, maar de mensen hier houden zo veel van lange weekenden, dat ze alle feestdagen doorschuiven, dus hadden we vrijdag feriado. Ik had afgesproken dat ik dat weekend dus ook weg mocht. Baños is Spaans voor badkamer/wc. Leuke naam... Het heet zo vanwege de vele thermatische baden en de volledige naam is dus ook Baños de Agua Santa. Maar het is vooral populair vanwege de vele avontuurlijke dingen die je hier kan doen.
Ik wilde vrijdag ochtend graag heel vroeg vertrekken (07.00), zodat ik de hele dag in Banos had. Maarja, mijn reserve telefoon heeft niet zo'n goede batterij. Dat weet ik, dus hij moet vaak aan de oplader. Maar die nacht had ik de oplader niet goed in de telefoon zitten, waardoor ik 'sochtends ook geen alarm had, omdat mijn mobiel leeg was. Dus ik werd 3 uur later wakker dan gepland... Fijn. Dus ik kwam pas rond 16.00 in Banos aan. Ik had een hostelletje geboekt, helemaal prima, maar de mensen die daar werkte waren wel wat onvriendelijk. Mijn kamergenoten waren heel aardig. Ik sliep in een dorm room, met 5 meiden op 1 kamer. 2 Uit Canada, 1 uit Zwitserland en 1 uit Engeland.

Het was eigenlijk mijn bedoeling om de eerste dag naar Casa del Arbol te gaan. Dit is een boomhut met een schommel (ja, ik weet het, een simpele schommel). Maar niet zomaar een schommel. Het staat bij een klif met een prachtig uitzicht, een uitzicht op de Tungurahua vulkaan. Maar omdat ik vrijdag pas zolaat aan kwam, heb ik die dag alleen Banos zelf even verkent, en ben ik de dag erna gegaan. Ik had toch nog tijd over die ochtend.
Ik had mezelf voorgenomen om zo vroeg mogelijk te gaan.Volgens het informatiepapiertje dat ik van het hostel had gekregen vertrok er een bus om 08.00. Dus om 8 uur stond ik daar, maar geen bus. Ik zag een meneer en ik vroeg of er een bus was. ''Ja die komt hier, maar de eerste komt pas om 11.00''. Oke... dus eerst 3 uur te laat, nu 3 uur te vroeg. Een van mijn kamergenootjes kende ook mensen die bij de hostel verbrleven. Zij zijn door heel Zuid-Amerika aan het reizen en hebben daarvoor hun eigen busje omgetoverd tot hun ''huis'' en die naar deze kant van de wereld laten verschepen. Zij wilde ook naar Casa del Arbol gaan. Dus was ik met hun meegereden. Toen ik in dat busje zat (op hun bed dus eigenlijk), dacht ik: Wauw, dit is een slimme manier om te reizen. Je hebt een accommodatie en vervoer in 1! (Sorry mam, maar ik heb door deze auto wat ideeen gekregen voor later). Dus met zijn 4en kwamen we bij Casa Arbol aan. Ik had wel wat in gedachten over hoe het zou zijn en ik wist wel dat het toeristisch was, maar ik had deze keer mijn verwachtingen niet goed bijgesteld. Toen ik daar aan kwam: BAM, even terug naar de realiteit. Veel toeristen, in de rij, voorkruipen en het uitzicht blokkerend. Daar had ik rekening mee moeten houden. Maar als je dat niet meerekend: WAUW! Wat een uitzicht! De mensen van het busje, een duits stelletje, wilde niet, dus ik en mijn zwitserse kamergenootje, Regina, hadden onze tassen en fotocamera aan hun gegeven en we sloten in de rij. Ik heb geen idee wie de mensen zijn die voor ons in de rij stonden, maar ik weet wel dat ik ze gruwelijk irritant vond. Ze hielden een plek vrij voor hun familie, maar dat die familie bestond uit 10 mensen, dat zeggen ze er niet bij, en luisteren naar onze boze gezichten doen ze natuurlijk ook niet. Dus ineens was de rij een stuk langer. Maar toen we eenmaal op de schommel zaten, was het wel heel gaaf! Door dat de schommel best lang is en zo op een klif staat, lijkt het net echt of je zweeft, en dan die vulkaan voor je neus, wauw!! De fotos die ik hiervan heb zijn helaas niet genomen vanuit de hoek waarop ik heb gehoopt (ging ook bijna niet door die stomme voorkruipende toeristen), maar ik heb het iniedergeval wel meegemaakt!

In de middag ging ik paragliden!! Sorry mam, ik heb niet naar je geluisterd, ik heb het lekker toch gedaan

. Ik was aan het twijfelen of ik zou gaan raften of niet. Raften in Banos is heel populair, maar dat is iets wat ik in Europa ook kan doen, en ik ben nu in Ecuador. Toen zag ik op internet dat je ook kan paragliden!! Ik weet, dat kan ook dichter bij huis, maar ik wilde dat zo graag een keer doen!! Dus die middag ging ik paragliden. Eerst kregen we uitleg. Je moet je eerst voorover buigen en je armen gekruist voor je houden. Als de parachute achter je omhoog waait, moet je eerst 3 stappen vooruit, 3 stappen achteruit doen, dan rennenrennenrennen, en na 4 seconden in de lucht kun je goed in je ''stoel'' gaan zitten.
Ongeveer een uurtje van Banos vandaan, is een heuvel met uitzicht op de Tungurahua vulkaan, weer super mooi! En daar gingen we dus vliegen! We waren met een groep van 13 mensen, en maar 2 parachutes. We kregen allemaal 15 minuten in de lucht, dus we moesten lang wachten. Eigenlijk zouden we maar met 3 mensen zijn, die groep van 10 zou de dag ervoor eigenlijk gegaan zijn, maar het weer zat toen niet mee. Dus we keken met zijn allen toe hoe de eerste de lucht in ging. We ''riepen'' allemaal soort van mee: 123, 123, runrunrun! Maar deze ging niet bepaald 123, 123, ren, deze ging meer van: 123, BAM op de grond en HUP de lucht in! En niet zomaar, nee, onze kant op vliegend, dus we renden allemaal uit de weg, zodat deze goed op kon stijgen. Mooi ging dat dus.... wij moesten ook nog... De tweede ging iets beter. Deze ging wel meer van 123, 123, renrenren, niet helemaal smooth, maar wel beter. Volgens mij moesten de instructeurs zelf ook nog even op gang komen. Terwijl we allemaal toe stonden te kijken, zagen we een van de parachutes ineens cirkels in de lucht maken en meer naar beneden gaan. Ohoh.... Gaat dat goed daar? Achteraf bleek dat expres te zijn gedaan, voor diegene voor de ervaring. Ik vond het er maar heel eng uit zien, dus ik zei tegen mezelf dat ik niet zou gaan spinnen. 2 Uur lang heb ik nog naar de andere mensen kunnen kijken. Was best leuk, maar wel heel erg lang. Vooral de landingen. Je moet je armen recht voor je uitgestrekt houden en voorover buigen, maar de helft ligt tijdens de landing toch echt lang uit op de grond! 2 Uur later was ik eindelijk aan de beurd. Wat was het gaaf! Gelukkig ging ik wel redelijk vlekkeloos 123, 123, renrenren. Mijn landing ging gelukkig zonder te vallen, ik stond meteen. In de lucht was het vooral heel koud. Je zit heel relaxt en ik kon niet stoppen met lachen. Ik vond het zo fijn, dus zei ik toch tegen de piloot: Can we spin too? Dus ik maakte ook die cirkels in de lucht, zo eng is dat helemaal niet! Wat ben ik blij dat ik dit heb gedaan!

De volgende dag ging ik weer vroeg uit bed, want ik ging mountainbiken! Een van de andere dingen waar Banos om bekend staat, is de mountainbike route: Ruta de las Cascadas (waterval route) naar Pailon del Diablo toe (een beroemde waterval). Overal rond Banos zijn watervallen, en het is bijna alleen maar heuvel afwaarts (gelukkig). Dus ik huurde een mountainbike en ik ging op weg. Onderweg kom je een paar tunnels tegen, en de man van de mountain bike bleef maar 'derecha' tegen me zeggen tijdens de uitleg (dat betekend rechts). De eerste tunnel die je tegen komt zijn er 2 langs elkaar. Dus oke, ik moet de rechtse tunnel hebben. ''todo derecha.....'' en wat hij daarna zei kon ik zo slecht verstaan. Hij sprak half engels half spaans en met een accent. Ja dat versta ik niet hoor. Uiteindelijk bleek dus: De eerste tunnel moet je de rechtse nemen, de andere tunnels moet je rechts langs de tunnel gaan. Daar vind je de watervallen. Ja als hij dat even duidelijk had kunnen zeggen, had ik wel alle watervallen gezien... Niet dat ik ook echt veel om me heen keek, ik had veelste veel fun in het mountainbiken zelf! En bovendien ga ik ook nog andere bijzondere watervallen in Peru bezoeken. Dus heel erg was het ook weer niet. De eerste keer dat ik rechts langs een tunnel ging, was er een waterval dat op de weg eindigde. Niet letterlijk, meer een stroompje verdwaalde druppels. Wat leuk, kon ik lekker een douche nemen... Was niet heel erg, het was super warm! Ik ben zelfs een beetje verbrand van die dag. Ook was er daar een busje met chinezen gestopt. Chinese toeristen.... Die willen alles mee maken, maar zoveel mogelijk niets hoeven doen. Dus die huren zo'n stom toeristisch busje wat het pad blokkeerd. Ook vond zich toen dus even een herhaling van Indonesië plaats, want ja, een blank iemand op zo'n aparte fiets! Daar moesten ze toch even een foto van hebben.
Daarna fietste ik weer door, ik was zoveel door aan het fietsen, op een gegeven moment hoorde ik achter me: ''Senorita, senorita, El Pailon del Diablo esta allá!''. Oeps, bijna tever doorgefietst, want helemaal naar Puyo fietsen hoef ik nou ook weer niet. Het was een hele aardige mevrouw wat eten en drinken verkocht. Ik nam mezelf voor om voor de terug weg ook iets bij haar te kopen, als bedankje, want ze zat wel een beetje afgelegen en ze was heel vriendelijk tegen mij. Dus met mijn benen verzwakt van het fietsen, daalde ik het pad af naar de ingang van el pailon. El Pailon del Diablo is een mooie waterval, met veel trappen ernaast. Ik was aangekomen bij het gedeelte met de trappen. De vertaling is: de ketel van de duivel. Als je daar naar beneden kijkt, dan begrijp je meteen waarom. Het water kolkt zo erg! En het spat ook heel erg op, dus je wordt nat. Na een paar fotos gemaakt te hebben, zag ik eigenlijk wel op tegen die klim weer omhoog. Het was bloedje heet, mijn benen wilden rust en ik had echt geen zin om omhoog te lopen. Maarja, ik moest, want ik wilde nog liever de andere kant van El pailon zien, wanneer je ook echt uitkijkt op de trappen zelf, want die is nog veel mooier. Dus ik klom omhoog, even snel een koude sap gekocht bij die mevrouw, en de weg gevraagd naar ''el otro puente del Pailon del diablo''. Even zoeken, en ik heb het gevonden. Deze bestond uit hang bruggen. Deze wiebelde heel erg. Hoe zou dat toch komen? Hmm, misschien door die toeristen weer die op de brug staan te schommelen. Maar het uitzicht was echt zoals op de fotos, heel mooi! Over het algemeen, Pailon del Diablo is een mooie waterval, maar ik heb de Victoria Falls in Zimbabwe ook al gezien, en die waren nog groter, dus viel deze een beetje tegen. Tja, het is water dat naar beneden valt. Wat denk je dan? Er zijn wel veel regenbogen bij watervallen, dat geeft wel een leuk iets eraan.

Bij Pailon del Diablo zijn ook veel trucks die je met de mountainbike terug naar Banos brengen. Want ja duh, ik ga dat stuk echt niet helemaal omhoog fietsen. Daar konden we eerst nog een uur wachten, want de truck was niet vol genoeg. Ondanks dat mountainbiken in Banos heel populair is, en het ook nog eens extra druk was vanwege de feriado, waren er toch niet veel fietsers. Maar uitendelijk kwamen er nog een paar bij en reden we terug. Deze keer wel door alle tunnels heen, Deze zijn letterlijk uitgehakt in de rots, een paar lampen opgehangen, wat waterstraaltjes dat naar beneden valt in de tunnel, en dat is waar je doorheen rijdt. Ik vond het best wel eng op de een of andere manier.
Die middag moest ik helaas weer met de bus terug naar Quito. Ik had best nog wel een dag langer kunnen blijven :(.

Banos is een relaxt dorpje in de bergen, met watervallen in de omgeving en uitzichten op de Tungurahua (actieve) vulkaan. Er zijn een paar pleinen en een mooie kerk, ook van binnen heel mooi. Deze was echter in constructie, dus ik heb niet de ''originele'' gezien. Overal zijn er mensen die wat verkopen. Bij de kerk is dat voornamelijk kaarsen en op de pleinen vooral eten en verschillende souvenirs. Ook zijn er veel masages en snoepwinkels. Wat die snoep winkels daar doen, geen idee, maar het is leuk om te zien, want ze maken de snoep in de deuropening en delen het aan iedereen uit. Ook wordt er veel suikerriet verkocht. Een van de kraampjes dat eten verkoopt, had ook ''pannenkoekjes''. Ze zagen er heel lekker uit, maar iets zei me dat het niet zomaar ''pannenkoekjes zijn''. Dus ik vroeg: Que son esos? Panqueques? En 3x raden wat die man zei: Juist ja, geen pannenkoekjes. Varkenshuid!! Aargh! Nee bedankt, geen pannenkoeken voor mij vandaag.

Nu ben ik weer terug in Quito. Ik heb de fotos van Banos ook al op deze site gezet. En nu is het aftellen echt begonnen. Mijn laatste maand! 16 September eindig ik mijn stage. Ik vind het ook wel fijn om straks weer door te kunnen. Dit afsluiten en lekker gaan reizen door Peru en daarna iedereen thuis weer zien. Want ik mis de mensen thuis wel (lees dit niet verkeerd, ik mis NL NIET, ik mis de mensen thuis

). En als ik thuis kom, lekker iedereens verjaardag vieren, lekker weer naar school, en dan komen de feestmaanden er weer aan. Wat is dit wel een top jaar voor mij zeg! Lekker veel reizen.