Ecuador

Het is nog niet zo heel erg lang geleden sinds ik heb geschreven. Maar ik ga deze keer over Ecuador in het algemeen schrijven.

Op straat zijn er veel straatverkopers. Je ziet echt super veel verschillende mensen. Je ziet gewone ''normale'' mensen (met gebrek aan een beter woord), je ziet zakelijke mensen, en je ziet mensen in traditionele kledij. Hiervan zijn er twee verschillende. Je hebt mensen met open schoenen, hoge gekleurde kousen, een gekleurde trui met een ander kleur vestje, haren in een vlecht of twee en en een hoed. Deze mensen verkopen ook veel fruit op straat. Elke keer als je langs zo iemand loopt hoor je ''Mi hija, manzanas, moras, naranjillas, un dollar!''. Ook hoor je dit heel vaak geroepen vanuit speakers van een auto. ''Manzanas, naranjillas un dollar un dollar''. En ik zweer dat diegene die dit roept vanuit de auto mij achtervolgt! Overal waar ik kom, hoor ik dezelfde stem dit roepen. En ik weet ook zeker dat diegene die dit roept zichzelf hartstikke verveelt, want het wordt met zo'n monotone stem geroepen. Maar deze mensen zijn niet de enige mensen die fruit verkopen. Ook mensen in normale kleren staan op straat bij stoplichten dingen, fruit en water te verkopen. De andere mensen in traditionele kledij die je ziet lopen, zijn de mensen die ik al een keer heb geschreven, die je vooral in de Cayambe provincie ziet. Deze dragen sandaaltjes, donkere rok en een witte bloes versiert met bloemen en een band om hun middel.

Als je savonds op straat bent, zie je bij de stoplichten ook veel straatartiesten. Tot mijn verbazing zien deze mensen er heel westers uit. Of dit reizigers zijn die hier gestrand zijn, weet ik niet. Ze doen kunstjes, jongleren, doen acrobatische trucjes, zitten op een eenwieler of hangen de clown uit. Sommigen spelen zelfs met vuur. Ik heb zelfs een keer iemand gezien die een koort had gespannen boven alle autos en deed koordansen. Ze weten precies hoelang een stoplicht op rood staat, want dan is hun act ook afgelopen. Terwijl de autos aanrijden lopen ze tussen de autos door en verzamelen zo een beetje geld.

Het verkeer hier is een chaos. Er zijn heel erg veel eenrichtingswegen, dus als je een afslag hebt gemist, moet je eerst nog 5 minuten omrijden voor je weer terug bent. Iedereen toetert hier naar elkaar. Tot mijn verbazing heb ik nog maar 1x een ongeluk gezien. Wel een aantal keer bijna een ongeluk gehad. Is niets geks, aangezien iedereen hier inhaalt zonder te kijken, ook rechts. Omkeren hier op de weg is spelen met je leven. Tijdens spitsuur staat er veel politie, het verkeer te ''regelen'', iedereen doet alsnog wat diegene zelf wil. Een keer heb ik zelfs politie op straat gezien, die meer met haar telefoon bezig was dan met het verkeer. Ook als voetganger is het niet makkelijk. Je moet zelf voorang nemen, anders sta je de volgende dag nog te wachten bij het kruispunt. Dit betekend, dat je gewoon moet oversteken, en tussen autos moet slalommen, die staan te wachten op een gaatje in de rotonde. Op het begin vond ik het een beetje eng, en volgde ik vooral de locals, maar nu steek ik zelf ook over, gewoon op mijn gemakje, die auto's wachten maar op mij. Ik heb tot nu toe 2 keer meegemaakt, dat wanneer ik bezig ben een grote drukke kruispunt over te steken, het licht ineens weer op groen gaat. Maar wachten tot ik ben overgestoken, nee ho maar. Ze rijden gewoon aan, toeterent dat ik aan de kant moet gaan. Maar waar heen? Ik stond midden op het kruispunt en kon geen kant op. Het enige wat ik kon doen, was stilstaan op de streep die rijbanen aan geeft, en uitkijken dat geen auto mij raakt. En hoe vaak ik ook al niet ineens rennend naar de overkant moest omdat er een auto aan kwam, of nog snel terug op de stoep moest springen. Ze rijden als gekken hier. En de politie maar denken dat ze zeggenschap hebben op het verkeer hier. Hoevaak ik al wel niet heb mee gemaakt, dat ze wenken dat een bepaalde richting mag aanrijden, maar de mensen toch verder gaan. Ook ik, als ik zie dat de locals ook gewoon over steken, loop ik gewoon met ze mee. De politie ziet het gebeuren maar doet er niets aan. Maar als ze iets zien waar ze geld aan kunnen verdienen, kunnen ze je wel ineens aan de kant zetten. Ik zat een keer met Fernando in de auto, en hij was aan het bellen. De boete was een paar tientjes, dus veel haalt het niet uit.

Om de spitsuren tegen te gaan, hebben de Ecuadorianen hier ''pico y placa'' bedacht. Wat het precies betekend weet ik niet. Maar iedereen met een auto heeft 1 dag in de week, dat diegene niet tijdens de spits mag rijden. Dus je moet of heel vroeg op je werk komen en vroeg vertrekken, of heel laat aankomen en laat weggaan. Op het kantoor betekend dat, dat degene met Pico y placa om 11 uur pas op het kantoor is, en om half 8 weer weg gaat.

Groeten doen mensen hier met 1 kus. Op het begin verwarrend, want ik ben natuurlijk gewend om 3 kussen te geven. Nu ben ik zo gewend om 1 kus te geven, dat wanneer na een tour KLM'ers mij 3 kussen willen geven, ze lachend zeggen tegen mij ''Wij doen het op de Nederlandse manier!''. Ook op het kantoor, ookal is Rebecca gewoon Nederlands, we groeten toch altijd met 1 kus. Ook bij het weggaan.

Ik merk dat ik aan het groeien ben hier. Ik ben iemand die snel in de stress raakt, maar ik merk dat ik steeds rustig blijf in situaties waarbij ik normaal in de stress geraakt zou zijn. Dat vind ik zo fijn! Het enige wat me van binnen nog onrustig maakt, is als ik dingen had gepland op mijn vrije dag, en ik last minute een tour heb. Door de weeks vind ik het niet erg, dan werk ik gewoon op het kantoor, maar wanneer ik echt dingen had gepland, maakt me dat nog wel onrustig. Maar bij andere dingen niet. Als we een probleem hebben of er iets aan de hand is en ik heb de nood telefoon, blijf ik toch rustig. Ik ben hierom toch ook stiekem wel trots op mezelf.

Ook ga ik nog niet naar huis, ik ben flink bezig mijn reis in Peru te plannen! 16 September eindigt mijn stage, en dan ga ik eerst nog door Peru heen. Ik ga van noord, langs de kust, naar zuid, en dan naar Cusco. Ik begin in Chachapoyas, dan naar Trujillo, een middagje Lima, Nazca, Arequipa, Puno, Cusco/Ollantaytambo, Incatrail/Machu Picchu en een dagje Cusco. Ook ga ik binnenkort mijn vlucht plannen, dus dan kan ik een datum geven waarop ik weer thuis kom.

Liefs Tesse

Een week vol met tours

Hoi allemaal,

Afgelopen week heb ik het lekker druk gehad met tours! Het begon Zondag, paardrijden in Cotopaxi. Maandag en dinsdag op het kantoor, en woensdag met KLM naar Papallacta. Thermatische baden zijn dat, waar iedereen lekker heeft gerelaxt van het warme water. Sommige baden zijn echt warm!

Donderdag zou ik eigenlijk vrij hebben. Toen was er een klm groep dat een tourtje wilde doen. Uiteindelijk besloten ze naar Quilotoa te gaan. Die stond nog op mijn lijstje, dus toen Rebecca tegen me zei dat ik beter vrij kon nemen, heb ik gezegd: ''Noooo I really really really want to do this tour!''.
Quilotoa ligt op bijna 4000 meter hoogte en is 3 uur rijden vanaf Quito. Dat was dus een lange dag. Eerst gingen we naar Saquisili, waar een traditionele markt is. Er waren bijna geen toeristen, waardoor we de markt alleen voor ons hadden en de lokale bevolking. Daarna reden we door naar een native family. Onderweg was het landschap zoooo fantastisch!! De bergen met de groene weilanden, en ondertussen op de weg auto's waarin schapen en koeien en varkens samen met de eigenaar achterin de bak werden vervoerd. Toen stopte we bij een familie. Het was een donker hutje, tussen de akkers. Ze ontvingen sinds 8 jaar toeristen, maar ze zijn nog ''niet verpest'' door ze. Alhoewel de kinderen wel aan het schooien waren. Ze wisten precies dat we geld en eten hadden. In hun hutje, hebben ze een klein tafeltje waar ze met z'n allen op sliepen op dekens en kussens. Hoe het past, weet ik niet, want ze waren met veel. Het waren allemaal kinderen en achterkleinkinderen van de man des huizes. In de ''keuken/woonkamer/slaapkamer'' liepen ontzetted veel cavia's rond. Wachtend tot ze honger kregen. Gelukkig zat er op het moment dat wij kwamen geen cavia in de pan, maar er was aardappelsoep aan het pruttlen, die ze allemaal zelf verbouwen. Ze hebben ook schapen, koeien, geiten, allemaal om op te eten of door te verkopen, of om er melk van te krijgen. Ook gebruiken ze cavia's om te kijken waar iemand ziek is. Met de cavia ''was'' je jezelf, en na het wassen snij je de cavia open. Daar waar de Cavia iets van vlekken heeft of ziek is, daar ben jij ook ziek. Achteraf gingen we met ze op de foto, en gaven we ze geld/ koekjes/ brood. Ze waren er erg blij mee. Toen door naar Quilotoa. Het is een prachtig groen/blauw meer, in de krater van de Quilotoa vulkaan. We liepen naar beneden, ondertussen genietend van het uitzicht. Eenmaal beneden veel fotos gemaakt, en toen weer terug naar boven... Dat is niet te doen joh! Er waren er een paar die het wilde proberen, dus ik liep met ze mee. Uiteindelijk zijn er maar 2 echt helemaal naar boven gelopen, en heeft de rest (en ik ook) een paardje gehuurd. Toen was de groep best wel moe. Dat snap ik ook, het zijn KLM'ers, en die hebben natuurlijk veel tijdsverschil. En al dat lopen en de indrukken die je krijgt, is natuurlijk ook vermoeiend. We zouden eerst nog naar de Tigua community gaan, die bekend staat om de schilderijen te bekijken. Ik denk dat in totaal de helft van de groep 5 secondes zijn binnen geweest. Toen zijn we dus maar naar huis gereden, door alle mooie landschappen heen.

Vrijdag en Zaterdag heb ik weer 2 Cotopaxi paardrij toers gehad. De tocht van Zaterdag duurde 4 uur (!!!!), maar ik denk dat we in totaal wel langer hebben gelopen. We zijn toen ook heel hoog een heuvel op geweest, en toen we naar beneden liepen, met mega mega mega veel wind, los zand en stijl, was ik toch wel even bang moet ik toegeven hoor. Ook heb ik toen mijn been heel hard gestoten, die nu helemaal blauw is. Maar nog erger, ik ben mijn telefoon verloren. Dus nu ben ik alleen nog maar bereikbaar via facebook. Gelukkig heb ik mijn kaartje nog wel, en ik had een reserve telefoon mee. Ik kan er alleen helemaal niets mee, omdat het hele huis problemen hebben met de wifi. ''Het wordt gemaakt, het wordt gemaakt echt waar''. Nou, NOT dus... De wifi hier is nu dus echt ******. Vandaag is het zondag en kan ik eindelijk een beetje rusten. Maandag naar het kantoor en dinsdag weer vrij, omdat ik in het weekend een tour heb gehad.

Ook heb ik deze week een Ecuadoriaanse gaypride mee mogen maken. Ik vond het zooo bijzonder! Dat ik dat mee heb mogen maken. Er waren mensen met borde,, spandoeken, travestoeten. Verkleed als het andere gesacjt of niet, ze waren er allemaal met hetzelfde doel: respect en waardering vragen. Want LGTB's worden hier helemaal niet gerespecteerd.

Groetjes, Tesse

Doorwerken in het weekend

Hoi allemaal.

Het is weer even geleden sinds ik iets heb geschreven. Heel veel bijzonders is er ook niet echt gebeurd.

De week nadat ik naar het ziekenhuis was geweest heb ik het even rustig aan gedaan. De pillen die ik had gekregen smaakten echt naar rauwe uit, gadverdamme! Zodra ik een pil op had, zag ik al weer op tegen de volgende avond/ochtend wanneer ik er weer een moest nemen. Ik ben ook helemaal niet goed in pillen slikken, waardoor ik dus 5 minuten met zo'n vieze smaak in mijn mond zat. En dan waren ze nog super groot ook. De maandag erna moest ik weer naar het ziekenhuis voor de vervolgafspraak. Daar bleek dat ik gewoon allergisch bleek te zijn voor de muggen hier. Nu heb ik pilletjes en zalfjes voor als ik naar een muggengebied ga en voor als ik toch wordt gestoken. De infectie heeft gelukkig niet heel lang geduurd.

Die week heb ik dus alleen maar op kantoor gewerkt. Dat weekend ging Rebecca de Amazone in, waardoor ze geen bereik had. Het bedrijf lag dus in handen van mij en Mark. Maar aangezien hij geen wifi heeft thuis, kwam het op mij aan. Die vrijdag kwam er bijna niets nieuws binnen, dus we gingen rustig het weekend in. Ik heb het hele weekend de mail bijgehouden, alhoewel er Zaterdag alleen een wijziging binnen kwam van een tour. Even de wijziging doorgevoerd en klaar. Zondag, zelfde verhaal, dus begon ik maar een boekje te lezen. Totdat we een mail binnen kregen. Was dit een grap? Zat ik net zo lekker in mijn verhaal, kregen we een grote boeking van 7 dagen door de Andes en Amazone binnen, die we helemaal zelf moesten regelen. Om het nog erger te maken, zouden deze mensen al binnen 5 dagen vertrekken! En toen, nog een email. En nog een. En nog een, en nog een. Alsof iedereen heeft gewacht om op hetzelfde moment te gaan boeken, terwijl ik op dat moment de enige was met wifi! De makkelijkste heb ik dus meteen geregeld, en zoveel als ik kon doen heb ik gedaan. Met de rest heb ik gewacht tot de volgende dag, zodat we met zijn twee op het kantoor de boekingen konden doen. Alsof het die avond ervoor niet genoeg was, zag ik die ochtend nog een aantal nieuwe emails. Dus die dag hebben we flink doorgewerkt. De volgende dag was Rebecca er weer. Gelukkig vond ze dat we het goed hadden gedaan, ik ben er ook wel trots op. Die hele week hebben we dus gewerkt aan alle boekingen die we binnen hadden gekregen.

Die Vrijdag hebben we ook een heel productief dagje op kantoor gehad.... niet dus, maar wel heel leuk! We hebben een nieuwe tour, een vegetarische ecuadoriaanse food tour. Die vrijdag hadden we een try out. Er zit (2 straten van mijn huis :D) een restaurant, wat veel vegetarisch eten serveert en ook samen werkt met inheemse bevolkingsgroepen van Ecuador. Deze maken dan van producten nieuwe dingen, bijvoorbeeld beeltjes en dingen voor aan de muur. Daar begint de tour, een gids neemt je mee naar een fruit en groente markt om wat uit te leggen over fruit soorten die wij niet kennen. Het enige min puntje, de gids was een half uur te laat... Heeft Rebecca toch maar even uitgelegd dat dit niet moet gebeuren!! Terug in het restaurant ga je dan aan de workshop beginnen. Wij hadden toen ceviche gemaakt. Dat is een koude soep. Wordt vaak gegeten met wat vis erin. Er gaat wat olie bij, sinaasappelsap, citroen sap, tomatenpuree, ui, champignons (al heb ik die weg gelaten, hou ik niet zo van) koriander, en nog iets maar ik weet niet meer hoe dat heet. Een soort van boontje. Het was heel lekker. Daar hebben wij toen ook geluncht, een 4 gangen diner. Lekker dat het daar is! Vooral het toetje, aardbeien met een soort van saus die heel zoet was!! Ik had het liefst 10 schalen daarvan opgegeten.
Terug op het kantoor hebben we nog de helft van de tijd op het balkon gezeten, en guanabana gegeten (op z'n nederlands: zuurzak, al is het helemaal niet zuur). Dat is een vrucht waar je vingers ook zo lekker onder de sap komen te zitten, en je doet er lang over om de pitten los te krijgen van het fruit wat je kan eten. Het is lekker, al heeft het wel een rare nasmaak. Maar leuk om een keer te proeven.

Afgelopen zaterdag en zondag weer 2 daagjes paardrijden in Cotopaxi gehad, 4 en 9 personen. Dus lekker volle dagen gehad en nu weekend! nouja, het is maandag, en morgen ook nog vrij.

Voor degene die willen, ik kan op deze site een mailinglijst aanmaken. Als ik dan een nieuw verhaal heb geupload, krijg je een email. Als je dat wilt, kun je een berichtje sturen naar mij, dan ga ik kijken hoe dat precies werkt en krijg je meteen een emailtje binnen.

Groetjes Tesse

Niet naar Cotopaxi, maar het ziekenhuis van binnen verkend

Hoi allemaal,

Het is nog maar een paar daagjes geleden sinds ik mijn vorige blog heb ge upload, maar er is wel iets gebeurd in die tijd.

Ik eindigde mijn vorige verhaal met dat ik weer naar Cotopaxi zou gaan de volgende dag, maar daar is niets van terecht gekomen. De avond van die blog had ik zo ontzettend veel last van mijn enkel, ik liep zelfs mank. De pijn zat aan de binnenkant van mijn enkel en zelfs een aanraking deed zeer. Tijdens paardrijden, heb je je voeten wel nodig, dus ik vreesde dat het niet ging lukken. Ik stuurde daarom een berichtje naar Rebecca waarin ik uitlegde wat er aan de hand was en dat ik wel mee zou kunnen naar Cotopaxi, maar om dan in plaats van het paardrijden te blijven wachten bij de auto, zodat de extra gids in mijn plaats mee kon op het paard. Maar dat vond Rebecca geen goed idee. Ze zei dat ik beter naar het ziekenhuis kon gaan, ik had de week daarvoor tenslotte ook al zo veel hoofdpijn. Nou ben ik niet iemand die snel een piepertje is bij een pijntje, en ik zie het ook niet zitten om al zo snel naar het ziekenhuis te gaan (al helemaal niet hier), maar het was toch beter zo.

De volgende dag ben ik dus vroeg opgestaan en heb ik een taxi naar het ziekenhuis gepakt. Het was een prive ziekenhuis en zag er goed uit. Nadat ze me even hadden gewogen, gemeten, hartslag gecontroleerd, bloeddruk gecontroleerd en temperatuur hadden gemeten, kreeg ik een bed toegewezen en kreeg ik een ziekenhuisschort die ik aan moest. Het zou toch niet zo moeten zijn dat ik moest blijven? Het is maar een pijntje aan mijn enkel. Maar volgensmij was dat gewoon de gang van zaken daar, want ik werd na een paar uurtjes alweer ontslagen. Er kwamen 3 dokters kijken, waarvan er eentje engels sprak. Ik heb mijn spaans hier dan wel verbeterd, maar medische termen ken ik echt niet hoor. Van de andere 2 dokters kon ik er ook maar eentje goed verstaan. Ik heb ze uitgelegd dat ik in MIndo ben geweest en daar waarschijnlijk ben gestoken door een insect.

Ik ben nu een paar keer in Mindo geweest en de 2e keer in Mindo (mijn eerste echte tour) was ik zovaak op mijn enkel gestoken door muggen. Ik merkte al snel dat ik hier anders reageer op muggen. De bultjes zijn rood en worden uiteindelijk ook echt korstjes. Ook jeuken ze veel erger. Waarschijnlijk hebben die muggenbulden de huid op mijn enkel kapot gemaakt, waardoor ik waarschijnlijk afgelopen dinsdag in Mindo ben gestoken door een bepaald soort mug, die nu beter kon steken omdat de beschermlaag op mijn huid daar weg is. Mijn enkel was helemaal dik, helemaal rood aan de binnenkant en voelde ook warmer aan. Om zeker te weten dat het een infectie was, werd mijn bloed even geprikt. Dat is toch wat hier! In plaats van een band om mijn arm te knopen, knoopte ze zo'n rubberen doktershandschoen om mijn arm. Wanneer mijn bloed in het spuitje was, goten ze het gewoon boven mijn bed over in andere buisjes.

Na ongeveer anderhalf uurtje gewacht te hebben kwam de uitslag. Een paar waardes in mijn bloed waren echt niet goed en het is inderdaad een infectie. Ik kreeg wat papieren mee en kreeg een recept voor medicijnen. Ook moest ik over 3 dagen een vervolgafspraak inplannen met een dokter, die gespecialiseerd is in infecties om te kijken of het goed gaat. Ik liep naar de bali toe om te vragen of zij even voor mij de extra afspraak konden maken. Maar nee, dat ging niet. De dokter was op vakantie...
''De 24e is hij weer terug''.
''Ja, eeh.. hallo, ik sta hier niet voor niets, ik heb een vervolgafspraak nodig!''
''Nee, dat gaat niet, hij is op vakantie''
''Ik ben niet voor niets in het ziekenhuis, en er is mij niet voor niets verteld dat ik een vervolgafspraak nodig heb! Ik heb een dokter nodig in 3 dagen, kun je dan niet een andere dokter regelen voor mij??''
Ik heb de mevrouw aan de bali nog 3x laten bellen, voordat er een andere dokter was voor mij. Nadat ik dit had geregeld, kon ik mijn medicijnen gaan halen. En dat ging ongeveer precies hetzelfde.
''Die medicijnen hebben we hier niet meer...''
''Ja, wat moet ik dan? Ik heb deze niet voor niets voorgeschreven gekregen, ik heb ze nodig''
''Deze hebben we hier niet meer sorry''
''Ik heb ze toch echt nodig, kan ik ze dan niet ergens anders halen?''
Het verbaasde me dat de mensen die achter al deze balies werken, niet zelf met een oplossing kwamen, ik sta er toch niet voor niets? Het is wel mijn gezondheid, ik kan dan toch niet van het kastje naar de muur gestuurd worden? Uiteindelijk heb ik na 3 pharmacies gezien te hebben al mijn medicijnen bij elkaar kunnen sprokkelen.

Nu lig ik nogsteeds met mijn voetje omhoog. Het gaat beter en is inmiddels al wel minder dik. Als ik veel sta of moet lopen, dan gaat het weer zeer doen. Dus voorlopig rustig aan doen en ik denk ook niet dat ik een deze dagen in een tour gepland wordt. Maar het is wel beter zo, over een tijdje kan ik vast wel weer een tour doen. Misschien wel naar Mindo

Groetjes Tesse

minder begin, geweldig einde, en een goede plek voor de donaties aan de mensen van de aardbeving.

Hoi allemaal, het was weer eens tijd voor een update :)

Vorige week was ik maandag vrij, omdat ik in het weekend op zondag dus weer naar Cotopaxi was geweest. Die maandag avond kreeg ik ineens last van duizeligheid en hoofdpijn. De volgende dag op het werk ontmoette ik de nieuwe collega, Mark. Hij was die maandag begonnen en hij is heel aardig. Het gaat hartstikke goed. Met mijn hoofdpijn ging het toen niet goed, want in een korte tijd had ik al 4 paracetamols op, wat, buiten het feit om dat het heel veel is, ook niet gewoon voor mij is om zoveel paracetamols te pakken. Uiteindelijk werd ik maar naar huis gestuurd. Ik wilde graag door werken, ook de volgende dag, maar mijn hoofd bonkte zo erg. Rebecca zou naar de kust gaan, en iemand moest Mark dan helpen. Dus de volgende dag bleef ik thuis, zodat ik iets meer uit kon rusten, zodat ik de dag erna op het kantoor kon zijn als Rebecca naar de kust was.

Rebecca ging naar de kust om de mensen van de aardbeving te helpen. Voordat ik vertrok heb ik een kleine inzamelingsactie gehouden, zodat ik spullen mee kon nemen voor de getroffen mensen. Deze spullen zijn zeer goed terecht gekomen. En nogsteeds alle beetjes helpen, er zijn grote naschokken geweest wat voor nog meer ravage heeft gezorgd. Een van die naschokken had ik dus ook gevoeld, waar ik de vorige keer over heb geschreven. In Nederland is de aardbeving waarschijnlijk niet meer op tv, maar jee! Als ik de verhalen en fotos van Rebecca zie... Hulp is nogsteeds hard nodig. Dat het niet op tv meer is, betekend niet dat het niet meer bestaat! Waar ik het meest van schrok, was dat er heel weinig stations zijn om de mensen te helpen. Je hoort allemaal verhalen van organisaties, mensen, instanties, iedereen die wil en gaat helpen, maar Rebecca heeft anderhalve dag (!) rondgereden daar, voordat ze een plek vond om de donaties aan af te geven. En dat terwijl ze overal mensen zag, die familieleden verloren zijn, huizen die zijn ingestort, mensen die hun hele leven kwijt zijn. Niet alleen de materiele schade is groot, maar ook de mentale. Want die mensen zijn gewoon een deel van hun leven kwijt geraakt daar. En dan nog te bedenken dat mensen het in hun hoofd halen om te gaan profiteren van de situatie! In de gebieden waar de schokken iets minder waren, waar de huizen nog enigzins overeind stonden, stonden tenten pal naast de huizen, waar de mensen aan het bedelen waren. In het begin waren zelfs vrachtwagens overvallen die onderweg waren met hulp!

Na een dag rondrijden kwamen ze uit bij een dorpje waar nauwelijks (!) hulp was gekomen. Hoe kan dit gebeuren, als er zoveel mensen zijn die willen helpen? In het dorpje wonen 2 lokale mensen die het lokale schooltje willen helpen met de wederopbouw, met de hulp van nonnen. Buiten het feit om dat de mensen worden geholpen, kan er op deze manier een steentje bijgedragen worden aan het teruggeven van het leven van de kinderen. In het kerkje daar (lees: ruïne) zijn ze donaties gaan verzamelen en ze proberen geld te verzamelen voor de opbouw van het schooltje. Rebecca heeft haar verhaal gedeeld op facebook, en die heb ik weer gedeeld. Neem zeker even de moeite om het te lezen, er wordt in dat verhaal ook verteld hoe we nog kunnen helpen, ook als je niet uit Ecuador komt.

Met mij ging het vrijdag pas weer beter. Hier in het huis woont een indiaas meisje wat zuster is. Ik heb aan haar gevraag wat ik kan doen en ze heeft me 2 pilletjes gegeven, 2 wonderpilletjes! Ik voelde me meteen stukken beter. Die vrijdag was ik trouwens ook vrij. Ik heb die week dus maar 1,5 dag gewerkt :(. Dinsdag was het namelijk battle of pichincha, maar de mensen gebruiken alle mogelijkheden voor een lang weekend, dus werd het vrijdag pas 'gevierd'. Zaterdag ben ik toen met 3 andere mensen naar Otavalo geweest. We zijn met een taxi naar het busstation gegaan, een kaartje gekocht en we gingen in een grote bus op weg. Onderweg stopten we af en toe om mensen in en uit te laten. Maarja, als je stopt, vraag je praktisch aan straat verkopers om de bus in te komen, zodat er in de bus ineens lokale streetfood werd verkocht. De bus wacht ook niet tot ze weer weg gaan, waardoor als de verkopers hun spullen niet kwijt konden het hele stuk weer terug konden lopen. In Otavalo heb ik mijn eerste verjaardagscadeautje gekocht voor Yente, ik zeg natuurlijk nog niet wat ;). Ik had van 'het cadeautje' er eentje gekocht, maar vlak voordat we weer teruggingen, zag ik bij een ander kraampje een veel mooiere. Dus Yente, wees maar blij, want ik heb nog wat moeten onderhandelen met het indiase vrouwtje van dat kraampje, om hem te ruilen haha ;). Wat mijn klasgenoten misschien nog wel weten van Indonesie, is dat ik niet zo goed ben in afdingen, waardoor de waarde van het eerste cadeautje toch iets lager lag dan ik dacht. Ik wilde het cadeautje ruilen, maar daar was die mevrouw dus natuurlijk niet zo blij mee, omdat die van haar meer waarde had. Ik heb uiteindelijk het cadeautje toch kunnen ruilen en wat bij kunnen betalen, waardoor ik gelukkig met de mooiere versie naar huis kon gaan. Ik blij, en de verkoopster blij :).

Eenmaal thuis is er in het gedeelte waar ik woon een meisje uit Nederland komen wonen. Inmiddels is ze naar een ander gedeelte van het huis moeten verhuizen, maar ik heb het nogsteeds gezellig met haar. Samen met haar en een jongen uit dit gedeelte zijn we die avond met z'n allen uit eten gegaan en afgesproken dat we de volgende dag naar de teleferico zouden gaan en Panecillo hill. Dat is een kabelbaan en een uitzichtpunt, maar de volgende ochtend zag de lucht er niet veelbelovend uit voor een dag met veel uitzichten. Dus, change of plans, we zijn naar Mitad del Mundo geweest en Intinan. Dat zijn 2 museums over de evenaar, maar alleen de Intinan is de echte. Mitad del Mundo had geen gps, waardoor ze vlak naast de evenaar hebben gebouwd, inplaats van erop. Hierdoor liggen de museums ook precies langs elkaar. Beide museums zijn leuk, maar de echte is natuurlijk leuker. In het Mitad del Mundo museum konden we eerst typische inheemse huizen zien, voor elk gedeelte van ecuador. In de amazone, andes en kust. Daar leven natuurlijk verschillende volkeren die op verschillende wijze leven en op verschillende wijze huizen bouwen. Ook hebben we wat kunnen zien over de proces van chocolade, hebben we wat over ecuador zelf kunnen leren, over de natuurwetten op de evenaar en ook waren er kunstgallerijen (daar zijn we alleen niet zo lang gebleven). Ook was er een planetarium. Dat zag er heel leuk uit, en het zal ook vast wel heel leuk zijn geweest, alleen het filmpje wat daar binnen werd afgespeeld, hoe mooi de beelden er ook uitzagen, had geen ondertiteling. Ik heb mijn spaans hier echt kunnen verbeteren, maar zo goed spaans spreek ik nou ook weer niet. Gelukkig had Ankie hetzelfde, en Marco lag zelfs te slapen tijdens het filmpje. In Mitad del Mundo heb ik mijn 2e evenaarsstempel voor mijn paspoort verzameld, en daarna zijn we met zijn 3en doorgegaan naar Intinan. Daar was ik al 1x eerder geweest met een groep voor mijn stage. Maar deze keer kregen we iets meer uitleg over de volkeren in de amazone. Zo zijn er daar de 'headshrinkers'. Dit is een stam, die wanneer ze de vijand hebben verslagen, hun hoofden eraf snijden. Aan de achterkant van het hoofd maken ze een snee op een bepaalde manier, waardoor ze de schedel eruit kunnen halen. Dan blijft alleen nog maar het vel over. Dit hoofd koken ze in water, gemixt met kruiden en planten (maar ze weten niet welke, dit houd de stam geheim), zodat het hoofd krimpt. Vervolgens doen ze een hete steen in het hoofd, zodat het droogt en de vorm behoud. Ze naaien de gaten van de mond en ogen dicht, zodat de geest van de persoon niet kan ontsnappen uit het hoofd, en dan zetten ze deze gekrompen hoofden op een speer, of hangen ze die om hun nek als trofee. Er zijn zelfs echte hoofden van 170 jaar oud daar, die je kan zien. Het ziet er minder eng uit dan dat je nu misschien denkt. Dit volk leeft nogsteeds, in het zuiden van de Amazone. Er is in de laatste jaren geen gekrompen hoofd meer gevonden, maar er is ook geen reden om te denken dat ze zijn gestopt met dit ritueel...

Ook hebben ze wat dieren opgezette dieren laten zien die leven daar. Spinnen.... Slangen... en ook plasvisjes. Je kan gaan zwemmen in de rivieren in de Amazone, je kan alleen beter niet plassen in het water daar. Als je dit doet, kan deze vis bij je naar binnen zwemmen... Gatverdamme! De vis heeft weershaken, waardoor deze alleen operatief verwijderd kan worden. Ook deze vis lieten ze zien, en die ziet er niet klein uit......!

De stammen houden hier ook rekening mee. Ze dragen alleen touwen en dat is dan ook hun kleding. Geen touw (lees: touwtje), dan zijn ze naakt. De mannen dragen het touwtje om hun middel, en met dat touwtje houden ze hun plasser omhoog, zodat de plasvis niet bij ze naar binnen kan zwemmen!

Ook ben ik deze keer in het Intinan een echte eggmaster geworden, inclusief mijn certificaat!

Afgelopen maandag weer naar kantoor geweest, en gisteren, dinsdag, weer naar Mindo met een groep. Er ging een nieuwe gids mee en ik moest opletten hoe hij het deed. De groep heeft het heel leuk gehad, we gingen weer ziplinen, we hebben weer een chocoladebrownie gehad in de chocolade fabriek, we gingen weer tuben (deze keer was de rivier wilder en zaten we zelfs een keer vast op een rots, wat hebben we gelachen en gegild! :D) en weer naar het Intinan museum. Maar de nieuwe extra gids... daar heb ik een heel verslag over geschreven voor Rebecca, volgens mij kan hij beter even dezelfde opleiding gaan doen als ik voor hij weer een tour gaat doen...

Het enige nadeel aan de Mindo dag is, dat ik voordat ik ging, eindelijk af was van de muggenbulden van de keer daarvoor.... mijn enkels zitten weer vol...

Morgen weer naar Cotopaxi paardrijden!

Ik houd jullie weer op de hoogte :)

Groetjes Tesse

Aardbeving en Cotopaxi

Hoi allemaal.

Ik zal maar beginnen met zeggen dat ik helemaal ok ben. Sommigen van jullie hebben het waarschijnlijk al op facebook gelezen of een appje gehad van mij, maar er zijn weer 2 aardbevingen geweest.

De week begon rustig. Lekker gewerkt op kantoor. Woensdag had ik een paardrij tour naar Cotopaxi, de vulkaan. In de nacht van dinsdag op woensdag, om 3 uur 's nachts werd ik wakker. Mijn bed schommelde heen en weer en heen en weer. Het was 3 uur 's nachts en ik was veelste moe en slaapdronken om goed te merken wat er nou precies aan de hand was. Dat het een aardbeving was had ik wel door. Het was ergens wel eng omdat de verhalen van de eerste aardbeving nog goed in mijn gedachten zaten. Maar hoe ernstig deze aardbeving was, daar was ik veelste moe voor om daar goed bewust van te zijn. Wat mijn 2e gedachte was op dat moment, was 'Ik hoor niemand gillen, niemand rennen, niemand naar buiten gaan, dus het zal wel niet zo erg zijn.' Vervolgens probeerde ik dus nog gewoon door te slapen (wat eigenlijk niet zo goed lukte). Achteraf heb ik wel mijn buurman naar buiten horen rennen, maar zo moe dat ik was, dacht ik dat hij thuis kwam van een feestje. De volgende ochtend, het eerste wat ik deed, was op internet kijken of het wel echt was gebeurd, of ik het niet had gedroomd. Toen ik zag dat het een 6,8 was op de schaal van Richter, schrok ik wel. Dat is echt heel veel! Om 7 uur 's ochtends moest ik bij het hotel zijn van de mensen die mee gingen naar Cotopaxi. Het was een groep van KLM en die waren allemaal nog wakker op het moment dat de aardbeving plaatsvond. Zij zaten ongeveer op de 11e verdieping, en dan voel je de aardbeving veel erger. De aarde trilt niet namelijk, maar de aarde schommelt. Als je hoog in een gebouw zit, dan schommel je dus veel erger. De schrik bij hun zat er dus goed in. Ook de extra gids/chauffeur die meeging was erg geschrokken. Dit komt misschien ook omdat hij natuurlijk de eerste aardbeving ook had meegemaakt. Hetzelfde gold voor iedereen die ik sprak. De meesten zaten hoog in een gebouw, of hadden de eerste aardbeving mee gemaakt. Dan zit de schrik er natuurlijk goed in en bij de minste of kleinste beving zit je natuurlijk al recht overeind. Toen ze zeiden dat het ook beter en veiliger was voor mij als ik ook naar buiten was gerend, besefte ik pas dat het toch een beetje dom was van mij dat ik, terwijl mijn bed nog heen en weer ging, probeerde verder te slapen. Alhoewel ik ook mensen had gesproken die zo diep sliepen dat ze de aardbeving niet eens hadden gevoeld. De volgende nacht ging het toch een paar keer door mijn hoofd dat er een mogelijkheid bestaat op nog een aardbeving, een naschok misschien. Wie weet vond die wel meteen de eerstvolgende nacht plaats. Ik sprak met mezelf af dat bij het minste of geringste bevinkje dat ik zou voelen, ik meteen naar buiten zou rennen. Elke keer als er nu een politiewagen of ziekenwagen voorbij komt gereden met een sirene, denk ik dat dat een lucht alarm is en we allemaal naar buiten moeten rennen. Er is hier niet eens een lucht alarm. Ook reed er een keer op mijn werk een zware vrachtwagen langs waardoor het begon te trillen, ik zat meteen recht overeind.

Die dag ging ik dus naar Cotopaxi. Weer paardrijden, maar het was heel erg bewolkt. Toch was het een hele leuke dag. We gingen naar de Rumiñahui vulkaan (niet actief. Er is ook nog een 3e vulkaan in dat gebied, de Pasochoa vulkaan), vlak daarbij zit een grot met uilen. Op de terug weg ging ik flink in galop :D. Toen we gingen lunchen kreeg de extra gids een telefoontje. Er was nog een aardbeving geweest in Ecuador, ietsjes lichter dan die van die nacht (6,7 en 6,8) en ook te voelen geweest in Quito. Ecuador 'was verdrietig', dus alles was die avond dicht (behalve de restaurants), ook onze gids moest huilen toen hij het telefoontje kreeg. De groep werd er een beetje bang van, omdat ze echt waren geschrokken van de aardbeving van die nacht.

De volgende dag was er niets aan de hand. Ik kreeg te horen dat ik de volgende dag (vrijdag) weer mee mocht naar Cotopaxi. Ik had een diverse groep, 1 KLM'er, 3 uit USA en 1 uit New-Zealand. 2 Waren goede paardrijster. Degene uit New-Zealand deed ook paardwedstrijden thuis. Het was maar goed dat er 2 bij waren die veel ervaringen hadden, want op de een of andere manier waren een aantal paarden heel erg onrustig. We hadden dezelfde route, weer naar de uilen grot.

Zaterdag was ik vrij en zondag eigenlijk ook. Maar ik kreeg weer een appje van Rebecca dat ik zondag weer naar Cotopaxi mocht. Dan zou ik maandag (vandaag) vrij zijn. Het was heel gezellig, ik had maar 2 KLM'ers en het ging hartstikke goed.

Vrijdag en Zondag waren echt perfecte dagen in Cotopaxi. Het was niet koud, geen regen, en weinig wolken, waardoor we de beste uitzichten ooit hadden op de Cotopaxi vulkaan. Ik kon eindelijk de vulkaan in zijn geheel zien. Je ziet ook de rook uit de vulkaan komen omdat hij actief is, je ziet de gletjser en de rode stukken in de vulkaan, vanwege het ijzer. Het was prachtig!

Morgen weer aan het werk.

Groetjes Tesse

Druk weekje

Hoi allemaal,

Vorige week, net nadat ik mijn verhaal had geupload, kreeg ik een telefoontje van Rebecca. ''Hey Tess, wil je morgen mee op een tour naar mindo?'' Natuurlijk zei ik direct ja! Dus de volgende dag kon ik de groep al om 7 uur gaan ophalen bij hun hotel. Dit was pas mijn 2e keer in mindo, dus er ging nog een andere gids mee die ook de chauffeur was. Het is een super leuke dag geworden! We begonnen bij de chocolade fabriek. Dit keer daar zonder rondleiding, maar we hebben een grote kop thee/koffie gehad en een lekker stuk brownie. Daarna gingen we ziplinen, deze keer wel de 10. De uitzichten daar vervelen nooit. Als je onder aan die lijn hangt en boven alle boomtoppen uit kijkt over heel Mindo heen! Ik kan dit wel elke dag doen. Ook kon je op verschillende manieren aan de lijn hangen. Je kon gewoon normaal, mariposa (op z'n kop), of als 'superman'. Ik heb de mariposa geprobeerd. Iedereen die deze probeerde vond het een beetje eng, omdat je de lijn niet vast hebt, maar ik vond het super leuk. Het deed alleen wel een beetje zeer in je rug. Daarna gingen we tuben. Dit is op de rivier. Er zijn verschillende banden aan elkaar gebonden, en je zit tussen de banden in. Je moet je goed vasthouden aan de touwen. Er gingen twee gidsen mee die de banden een beetje proberen te sturen waar nodig, en zo ga je de rivier over. Het water was freezing! De eerste vraag die ik stelde 'No hay agua caliente aquí?'. De gids knikte en moest een beetje lachen. Ik zal vast niet de eerste zijn geweest die dit vroeg. De hele groep vond het super leuk, alleen bij een iemand was de band lek gegaan... We zijn er allemaal zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Na de lunch gingen we naar het intinan museum, het museum van de evenaar. In deze paar weken dat ik hier ben, ben ik al 10x de evenaar over gestoken, maar toch is het leuk om 'de echte lijn' even te zien. Daar hebben we proefjes kunnen doen. Welke kant het water op draait, of het echt makkelijker is om een ei te balanceren op de evenaar, of het moeilijker is om je balans te houden op de evenaar, en ook hebben we uitleg gekregen over een zonneklok. Ecuador is niet het enige land in de wereld waar de lijn doorheen loopt, maar wel het enige land waar het naar is vernoemd. Dit komt omdat Ecuador het enige land is met de evenaar, die ook de Andes heeft. Door de bergtoppen te bestuderen van de Andes, is het makkelijker om de zon te bestuderen en worden berekeningen precieser. Zo kun je toppen op de Andes aanwijzen waar de zon op komt in bijvoorbeeld September, en in Maart is deze plek weer anders. De aarde kantelt een beetje in een jaar, en er zijn dus maar 2 dagen per jaar dat de zon precies op de evenaar staat, de 2 dagen wanneer er dus geen schaduw is. Ook is het op de evenaar mogelijk om alle sterrenbeelden te zien, van zowel het noordelijk als het zuidelijk halfrond. Maar het is hier altijd bewolkt, dus ik heb er nog niet naar kunnen kijken.
Ook heb ik in het intinan museum de evenaarsstempel in mijn paspoort gekregen. De groep in Mindo was geweldig, ik heb het deze dag echt heel erg naar mijn zin gehad.

Toen ik thuiskwam, zag ik dat ik ondertussen een berichtje van Rebecca had gekregen: ''Hey Tess, morgen is er een tour naar Papallacta, ga je mee?'' Dus de volgende dag weer op weg naar het hotel om de volgende groep op te halen die mee naar Papallacta ging. Papallacta zijn baden, die verwarmd worden door de vulkanen. Ook hebben ze mineralen, waardoor deze baden goed zijn voor vanalles: stress, botten, bloedsomloop, vertering, spieren, de huid etc. etc. Maar de dag begon met eerst een kop chocolademelk. We zijn die dag namelijk de 4000 m hoogte voorbij gegaan, Papallacta ligt iets lager. Men zegt dat chocolade helpt tegen de hoogte. Dat ga ik maar eens uittesten dan haha. Na de chocolade melk zijn we een wandeling gaan maken in Páramo. Een erg mooi natuur gebied. Het ene moment lijkt het alsof je in oostenrijk ziet, inclusief de zwart witte melkkoeien in de bergen, het andere moment loop je door de jungle met een riviertje naast je. Na een uurtje was de wandeling al voorbij, maar we hadden allemaal nog wel verder gewild, de natuur is zo mooi. Daarna dan een warm bad genomen in Papallacta. Normaal moet men wennen aan de koudte in een bad, hier moest je wennen aan de warmte, het is te heet om er ineens in te gaan. Na de lunch gingen we naar een markt hier in Quito. Op deze markt wordt vanalles verkocht, traditionele kleding maar ook souvenirs. Hier hadden we ook maar een uurtje, het was al laat. Daarna brachten we de groep weer naar huis. De volgende dag op het kantoor leerde ik mijn nieuwe collegaatje kennen. Omdat Fernando, mijn andere collega een reis gaat maken, had Rebecca iemand anders aangenomen, Renske ook nederlands.. Die dag hadden we ook een leuke picknick op kantoor omdat Fernando weggaat. Die foto staat ook op Facebook. Maar de volgende dag bleek dat Renske heimwee had en wat andere persoonlijke dingen, dus had Rebecca gezegd dat het goed was dat ze ging, en Rense heeft besloten terug naar Nederland te gaan. De to-do lijst op het kantoor moest dus even ingekort worden, omdat Rebecca en ik nu nog maar met z'n twee zijn. Maar na hard werken zijn we weer helemaal bij op schema.

Ook heb ik sinds deze week extra bijles spaans. Ik ken alle grammatica, ik weet hoe ik moet lezen en schrijven in het spaans, ik weet hoe ik moet praten in het spaans, ik kan alleen de mensen hier niet verstaan. Ik dacht dat er maar weinig mensen hier engels spreken, maar ik ben bijna alleen nog maar nederlanders of engels sprekende mensen tegen gekomen. Van de spaanssprekende mensen kan ik maar 10% verstaan, en dat is echt niet genoeg. Niet alleen heb ik het nodig om spaans te spreken, ook wil ik het kunnen spreken. Omdat het alleen om het spreken gaat, heb ik niet heel veel lessen nodig, maar het is wel fijn dat ik nu even les heb. Dus zodra ik thuis kwam van het kantoor, kon ik meteen aan de slag met spaans, waardoor ik pas rond 8 uur elke keer eten kon gaan koken. Na volgende week heb ik geen les meer.

Op het kantoor had ik tegen Rebecca gezegd dat ik graag een keer naar Otavalo wil, waarop ze zei: Oh maar er gaat een tour naar Otavalo deze zaterdag met ecosport, ik zal vragen of je mee kan. Dus gisteren weer vroeg op gestaan (om 7 uur verzamelen) en op naar Otavalo. Eerst stopten we bij een andere evenaarsmuseum, daarna gingen we naar een restaurantje waar we typische gerechten konden proeven. Biscochos zijn een soort droge koekjes, wel lekker, maar erg droog. Ook heb ik een soort van kaas geproeft, die eetje samen met caramel, en zit gewikkeld in een groot blad, ik ben vergeten welk blad, maar dat blad kun je niet eten. Het had een vreeme smaak. Daarna zijn we naar een uitzichtpunt geweest, waar we uitzicht hadden over een dorpje in een vallei met een meer en vulkanen op de achtergrond. Erg prachtig. Ook maken ze daar de panamahoed. Deze panama hoed komt niet uit panama, maar wordt zo genoemd omdat de werkers aan het panama kanaal deze hoed droegen tegen bescherming van de zon, maar het komt dus gewoon uit ecuador. Deze hoedjes zijn heel leuk, ik ben van plan er een keer eentje te kopen. Na het uitzicht punt zijn we naar de Otavalo markt geweest. Een grote markt waar ze alles verkopen. Veel kleden en ponchos, traditionele kledij, schaaltjes, schilderijtjes, tassen. Ik weet al waar ik alle verjaardagscadeaus ga kopen voor de verjaardagen die ik mis terwijl ik hier ben! Hier heb ik ook mijn eerste souvenir gekocht, een poncho :D. Hij zit heel fijn, ik heb hem gisterenavond meteen aangehad.

In Otavalo dragen ze ook nog echt traditionele kledij. De mannen en vrouwen dragen soort van sandaaltjes, Ze dragen zwarte rokken met wit aan de binnenkant, omdat ze puur moeten zijn. Ze mogen geen seks hebben voor het huwelijk, al is dit wel aan het veranderen. Dan dragen ze nog een band om hun middel. Als ze zwanger zijn dragen ze er 2, de binnenste is rood, net als de armbanden die ze dragen. Dit beschermt ze tegen slechte engergie. De 2e band is een andere kleur, hangt af van de rest van de kleuren die ze dragen, die kleur heeft verders namelijk geen betekenis. De witte bloes die ze dragen is versiert met bloemen, afhankelijk van het landschap waarin ze wonen. Dan dragen ze nog een gele ketting, dit is omdat geel de kleur is van de zon, die heel belangrijk is in Ecuador, omdat de Inca's al door hadden dat er in Ecuador iets aan de hand is met de zon (evenaar). Dan hebben ze nog een band die hun haar bij elkaar houd, voor de zon en een sjaal. De sjaal kunnen ze ook vouwen zodat het een hoed wordt, ter bescherming voor de zon. De sjaal kunnen ze om 2 schouders dragen, of om 1 schouder. Als de sjaal om 2 schouders is geknoopt, dan zijn ze getrouwd. Om 1 schouder zijn ze single.

Na Otavalo zijn we naar een krater meer gegaan, Cuicocha. In dit meer zijn door vulkaanuitbarstingen nog 2 minieilandjes ontstaan. Super mooi was het. We konden op de bergen om het meer heen lopen. Aan de ene kant hadden we het uitzicht op het prachtige meer met de eilandjes, aan de andere kant hadden we het prachtige uitzicht op de vallei met dorpjes en vulkanen op de achtergrond. Ecuador is trouwens ook het land met de meeste vulkanendichtheid ter wereld en velen zijn er ook nog actief, zoals Cotopaxi waar ik in mijn eerste week heen ben geweest. Het park is een hele tijd dicht geweest omdat de Cotopaxi te actief was. Dit is ook de hoogste berg van Ecuador en de hoogste actieve vulkaan ter wereld.

Na Cuicocha zijn we naar Cotacachi geweest, de stad waar leer wordt verkocht. Leren tassen, jassen, schoenen, riemen etc. En goedkoop!! Alleen het was een beetje stil en minder authentiek als Otavalo. Na een lange dag zijn we weer naar huis gegaan.

Vandaag een vrije dagje voor de volgende week weer begint.

Groetjes Tesse

Eerste week stage

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de lieve reacties op mijn vorige verhalen. Ik geniet zeker hier en heb het heel erg naar mijn zin. Ik denk wel aan thuis, maar heimwee heb ik niet, daarvoor heb ik het hier veelste leuk. Zoals ik al een van de eerste dagen een keer in een appje naar thuis stuurde: Ik geniet gewoon van het feit dat ik al in het buitenland ben (en nee, Rinie, mijn volgende reis wordt niet naar België).

Deze week is dus mijn stage begonnen. Ik heb nu nog voornamelijk op het kantoor gewerkt. Ik moet bekend worden met alle tours en hoe alles werkt, om de site up to date te houden en nieuwe tours te uploaden. Wel staat in de planning dat ik binnenkort ook mee op tours mag gaan om te gaan vertalen en om feedback te gaan maken op de tours, zodat we deze in de toekomst kunnen verbeteren. Hier kijk ik erg naar uit, er zitten zo veel leuke tours tussen! Deze moeten dan natuurlijk wel nog geboekt worden. De tours die ik vorige week mee heb gedaan, waren meer tours om het land een beetje te verkennen. Een van die tours was een shared tour, en dus niet uitgevoerd door het bedrijf zelf, de andere tour, die van Cotopaxi, was wel van het bedrijf zelf en met die tour kon ik dus ook al een beetje meehelpen.

Woensdag heb ik echter niet op het kantoor gewerkt, toen ben ik naar het Community Hostel geweest. Dit is echt een super leuk hostel in Quito! Als iemand plannen heeft om Quito te bezoeken, dit hostel is echt aan te raden! Super vriendelijke mensen, een mooie plek met een mooi uitzicht op de stad vanaf het balkon, bij het historisch centre, en ze bieden ook nog tours aan, waaronder de Quito Free Tour die ik afgelopen week ook al heb gedaan.
Ik ging naar dit hostel toe om de mensen die naar Ecuador komen een beetje beter te leren kennen. Wat voor mensen zijn het en wat is hun reisplan?

Deze week zijn er dus niet heel veel spannende dingen gebeurd, behalve dan dat mijn stage echt is begonnen. Ik zit hier helemaal op mijn plek en ik heb er heel erg veel plezier in.

Groetjes, Tesse